‘U heeft een buitengewoon schrijnende en pijnlijke realiteit bloot gelegd.’ Dit schrijft een scheidingsmediator in een mail op de uitzending over vechtscheidingen. ‘Door de hoog opspelende ego’s van de ouders tijdens een vechtscheiding worden kinderen vaak schaamteloos meegezogen in een situatie waarbij ze voor de rest van hun leven beschadigd raken. Ik zie dit in mijn praktijk steeds vaker gebeuren.’ We krijgen veel berichten van mensen die zich herkennen in de uitzending.
Verreweg de meeste reacties die binnenkomen zijn van ouders die, vaak al jaren, geen contact meer hebben met hun kinderen doordat ze in een vechtscheiding terecht zijn gekomen. Zo schrijft een vader ons: ‘Ik heb mijn kinderen sinds 2009 niet gezien, ik huil dag en nacht. Ik snak naar hulp en ik ben machteloos.’
Erger dan ik dacht!
We krijgen een brief van een 73-jarige vrouw. Ze schrijft: ‘Vol verwondering naar uw programma gekeken zondagavond, het is nog erger dan ik dacht!’ Haar man was 2 jaar oud toen zijn ouders gingen scheiden. Hij heeft nooit contact gehad met zijn vader die afgeschilderd werd als crimineel. Pas toen hij volwassen was, leerde hij zijn vader kennen. Het bleek een aardige vent. Inmiddels herhaalt de geschiedenis zich, schrijft ze, want haar schoondochter heeft de kleinkinderen meegenomen naar het buitenland. Er is geen ouderschapsplan getekend met haar zoon. Ze ziet haar kleinkinderen dus niet meer.
Een moeder mailt ons dat ze jarenlang het contact met haar zoon verloor. Ze heeft samen met haar ex-man en zoon een hulptraject doorlopen en nu gaat het weer de goede kant op. Ze schrijft: ‘Mijn ex-man heeft de laatste maanden toegegeven dat hij ‘hard is geweest’. Hij vertoonde het patroon van veel ouders bij vechtscheidingen: het kind zogenaamd beschermen tegen de ander, maar eigenlijk een soort betonnen muur opwerpen omdat hij er zelf niet uitkwam en onze zoon niet kon missen.’
Twee schuld?
Waar twee vechten hebben twee schuld? Of is dat niet zo? Het vechtscheidingsdossier roept ook veel heftige reacties op. Is er een dader en een slachtoffer aan te wijzen? Zo schrijft een moeder: ‘Ik vind het erg jammer om te zien dat er in deze uitzending twee zielige vaders te zien zijn. Er zijn namelijk veel meer moeders de dupe na een scheiding.’
Hulpverleningstraject
Op Facebook reageren diverse mensen die in de hulpverlening werken. Er wordt een aantal keer geschreven dat er te weinig gesproken wordt over initiatieven die door artsen, psychologen en orthopedagogen in het leven zijn geroepen om deze kinderen en ouders te helpen. Kinderrechters en gezinsvoogden kunnen deze hulpverlening dwingend opleggen.
Een opvallende rode draad in veel reacties is dat betrokken instanties er flink van langs krijgen. Jeugdbescherming, de Raad voor de Kinderbescherming maar ook rechters worden verweten niet aan waarheidsvinding te doen. Zo schrijft een vader: ‘Kinderrechters doen geen onderzoek naar de leugens van vrouwen. Geen vader accepteert het dat hij valselijk beschuldigd wordt. Iedereen weet dit. Maar geen officiële instantie doet er wat aan.’
De rol van de advocaat
Verder wordt er meerdere malen geschreven over het belang en de rol van advocaten in vechtscheidingen. Zo lezen we: ‘Mijn ervaring is dat advocaten de strijd in stand kunnen houden en/of kunnen aanwakkeren. Advocaten zijn opgeleid om voor hun cliënt te winnen.’
Advocaten zouden extra geld verdienen met het steeds opnieuw aanspannen van een procedure. Deze financiële prikkel wordt door kijkers ook als oorzaak gezien dat rechtszaken en dus vechtscheidingen veel te lang duren. Ook de rechtsbijstand zorgt voor ongelijke situaties tussen ouders. Zo schrijft een vrouwelijke kijker: ‘Mijn ex-schoondochter kon eindeloos procedures aanspannen en aan de andere kant had mijn zoon nauwelijks geld voor een advocaat.’
