‘Een notaris heeft mijn zwakbegaafde tante een testament laten tekenen. Mijn tante kon niet lezen en schrijven en maakt zinnen van gemiddeld 3 woorden. Hoe kan het dat een notaris dit doet?’ We krijgen na onze uitzending Wilsonbekwaam zeker 50 mails van mensen die zich herkennen in de verhalen van ouderen die vatbaar zijn voor financiële uitbuiting. Een van de mails is van Marianne. Zij vertelt ons het bizarre verhaal over haar verstandelijk gehandicapte tante die vorig jaar overleed.
‘Mijn tante Neeltje is geboren in de jaren 20 van de vorige eeuw. Ze kreeg op 3-jarige leeftijd hersenvliesontsteking en is daardoor zwakbegaafd gebleven,’ vertelt Marianne. ‘Ze had de intelligentie van een 3-jarige.’ Marianne laat ons de papieren zien van een onderzoek naar de ontwikkelingsleeftijd van haar tante. We lezen dat de onderzoeker concludeert dat tante Neeltje een ontwikkelingsleeftijd had van een peuter en dat ze niet langer dan een paar minuten haar aandacht kon vasthouden.
Testament
Tante Neeltje woonde het grootste deel van haar leven, bijna 50 jaar, in verschillende huizen voor zwakbegaafden. ‘Mijn ouders waren al die jaren contactpersoon voor mijn tante,’ vertelt Marianne. ‘Na het overlijden van mijn moeder, nam ik deze taak over. Een jaar geleden werd ik gebeld door het tehuis waar mijn tante woonde dat ze op sterven lag. Na de begrafenis werd aan mij gevraagd of ik de financiën wilde afwikkelen. Ik heb een notaris ingeschakeld. Zij trof toen in het centraal testamentenregister een testament aan van mijn tante. Ik mocht niet weten wie de begunstigde was, maar ik was het in ieder geval niet.’
Wilsonbekwaam
Haar notaris vindt het vreemd en trekt bij Marianne aan de bel. Marianne: ‘Het gekke was natuurlijk dat mijn zwakbegaafde tante een testament heeft ondertekend. Zij was absoluut wilsonbekwaam. Daar bestond geen twijfel over en was ook zeker niet te missen als je haar ontmoette. Het begrip ‘testament’ en ‘dood’ was voor haar iets wat ze niet begreep. De betrokken notaris had dus nooit mogen toestaan dat ze een testament ondertekende.
In eerste instantie wil Marianne het erbij laten zitten. Maar ze blijft met vragen in haar hoofd zitten. Hoe kan het dat een notaris haar tante liet tekenen en waarom moest er überhaupt een testament worden opgemaakt?
Erfenis
Marianne gaat op onderzoek uit. Ze komt er al snel achter dat de erfenis van haar tante naar het tehuis gaat. De verzorgster van het zorgcentrum heeft haar tante tot twee keer toe meegenomen naar een notaris. Marianne confronteert de betreffende notaris en het tehuis met haar bevindingen. De notaris zegt dat hij niets verkeerd heeft gedaan, maar hij trekt zich wel terug uit het testament als executeur testamentair. Het tehuis verwerpt de erfenis na de kritische vragen van Marianne. En de verzorgster krijgt een ‘kritisch’ gesprek.
100.000 euro
Dan komt Marianne er achter dat haar tante een bedrag van 100.000 euro op haar bankrekening had staan. Nadat het tehuis zich had teruggetrokken is dit geldbedrag verdeeld onder Marianne en haar neven en nichten.
Marianne vertelt ons haar verhaal omdat ze hoopt dat er mensen zijn die zich herkennen in het verhaal van haar tante. ‘Ik vind het diefstal op termijn,’ zegt Marianne. Ze vindt dat er meer controle moet komen op de handelswijze van de notaris. ‘In het geval van twijfel of iemand wilsbekwaam is of niet zou er altijd een tweede notaris ingeschakeld moeten worden. Juist een notaris moet betrouwbaar en integer zijn. Zij zijn er juist voor om kwetsbare ouderen juridisch te beschermen.’
Dit artikel is eerder op onze site verschenen met gefingeerde namen.
