Eva reageert op ons verhaal over demonenuitdriijvingen bij kinderen binnen de christelijke beweging De Laatste Reformatie. Tijdens Eva’s kindertijd bezoeken haar ouders regelmatig diensten van andere nieuwe evangelische bewegingen. ‘We gingen best wel naar extreme kerken.’

Eva stottert, en tijdens de diensten wordt haar verteld dat dat wel eens het werk van de duivel zou kunnen zijn. ‘Het zou door demonen komen die me belemmeren om God’s plan te laten uitkomen. Ik zou een groot profeet worden die de wereld over moest. Dat stotteren was van de duivel. Die zou zo het plan van God tegenhouden.’

Genezing

Al vanaf dat Eva een jaar of 7 is, wordt in verschillende diensten regelmatig geprobeerd het stotteren te genezen. ‘Als kind heb ik meerdere duiveluitdrijvingen meegemaakt, ook op grote podia. Het stotteren ging niet weg met logopedie, dus daarom gingen ze voor mij bidden voor genezing.’

Maar ondanks het bijwonen van meerdere genezingsdiensten blijft Eva stotteren. En dat maakt haar onzeker. ’Ik dacht: Misschien moet ik meer bidden, misschien moet ik meer de bijbel lezen. Misschien moet ik mijn vrienden over God gaan vertellen, meer evangeliseren. Ik had het gevoel dat ik beter moest zijn, perfecter.’

‘Je moet een hele goede christen zijn en dat lukte mij gewoon vaak niet. Want ja, probeer maar eens op school uit te leggen dat je naar een conferentie bent geweest omdat er een demoon in je zat, en dat daar mensen omvielen omdat de heilige geest in ze kwam. Dat is gewoon zo bizar, dat kan je als kind niet normaal vertellen. Ik voelde me een mislukkeling. Een kneusje en een slechte christen. Ik dacht dat ik het gewoon verdiende om niet beter te worden,’ vertelt Eva.

In therapie

Eva gelooft inmiddels zelf niet meer, maar haar ervaringen als kind hebben haar lang achtervolgd. Toen Eva de kerk verliet had ze geen idee wie ze was. ‘Mij was altijd verteld dat ik een missie van god had, dus mijn leven was al uitgestippeld. Ik heb nooit echt nagedacht over wat ik zelf met mijn leven wilde. Ik wist niet wat voor een studie ik wilde doen en ik wist heel lang niet wie ik was. Mijn hele identiteit was al bepaald.’

‘Ik was wanhopig en depressief. De wereld waarin ik terechtkwam was totaal anders dan waar ik in opgegroeid was. Het was eng en nieuw.’

‘Als kind heb je nog niet de capaciteit om te kunnen inschatten of wat er gebeurt goed is of niet. Inmiddels zit ik al ruim een jaar in therapie. Ik merkte dat ik bepaalde denkwijzen en gedragingen uit de kerkelijke setting niet kon loslaten. Ik voelde me nooit goed genoeg, was bang om te falen en ik geloofde dat ik een slecht mens was. Dat had zijn wortels in de kerk en was hardnekkig.’

Kindermishandeling

‘Achteraf denk ik vaak: waarom heeft niemand ooit ingegrepen? Ik vind wat ik heb meegemaakt eigenlijk een vorm van kindermishandeling. Scholen worden gecontroleerd, er zijn instanties die sportclubs in de gaten houden. Daar zijn allemaal regels en wetten voor. Maar binnen de kerk gebeurt maar wat. Er is geen controle,’ aldus Eva.

‘Het gebeurt binnen een gesloten groep. Kerken worden niet gecontroleerd door de overheid en instanties. Als een kerk wat verzint dan gebeurt het ook, en dat vind ik een probleem. Ze doen maar wat.’