Hoe gaan onze huisartsen om met de coronacrisis? De afgelopen jaren hebben we voor onze onderzoeken gesproken met verschillende huisartsen. Een van hen is Ton Dapper uit Tienhoven, een klein dorpje in de gemeente Stichtse Vecht, onder de rook van Utrecht. We waren drie jaar geleden bij hem op bezoek voor onze uitzending over obesitas. Hoe gaat het nu met hem, zijn team en zijn patiënten?
We vragen hem om een dagboek bij te houden. Ervaringen en bespiegelingen van een huisarts tijdens de coronacrisis.
Zaterdag 4 april
Deze coronacrisis is een grote oefening in nederigheid: elke vorm van narcisme, de 'b.v. Ik', is gevaarlijk, zowel op bestuurlijk niveau (denk aan Trump) als op groepsniveau (de 'schijt-aan-corona-feestjes') als op individueel niveau ("wie zegt hier wat goed voor mij is: dat bepaal ik zelf wel", "wie denken ze wel niet daar dat ze zijn, om te zeggen wat ik moet doen?", "ik kan dit gewoon beter", "weet je eigenlijk wel tegen wie je het hebt?"). Ik moet zeggen, het gaat aardig goed onze nationale oefening in nederigheid. En op de een of andere manier geeft dat bij mij een vredig gevoel van binnen. Herkenbaar? Het is een soort einde aan het 'Nationaal Narcisme'. Nederland komt, ondanks alles, ook een beetje tot rust.
Zondag 5 april
Ik mijmer nog even door, vanuit de zondagsrust.
Verpleging en verzorging staan op dit moment met de 'poten diep in de klei'. Onbezoldigd, vaak ook onbeschermd blijkt steeds meer. Het is de verpleging die mens en economie redt. Er zijn grote zorgen over hun mentale welzijn en burn-outs die op de loer liggen. Ik ben niet gelovig maar wel een spiritueel mens. Een van de belangrijkste thema's uit het christendom is voor mij naastenliefde, wat je volgens mij ook terugvindt in de andere grote religies zoals de islam, jodendom, boeddhisme. Tsja, wat moet ik nu nog zeggen....
