“Ik had de keus: óf intrekken bij mijn man in het kleine verpleeghuis-appartement zonder dat ik zélf nog naar buiten mocht óf hem komende weken helemaal niet meer zien. Ik vind het beide een onmenselijke keuze.”
Kitty Lancel verzorgt haar man Martin al tien jaar lang zeer intensief tot drie weken geleden het verpleeghuis waar hij woont plots in een lockdown gaat. “Van zestig uur in de week dat ik bij hem was in één klap gereduceerd tot nul. Hij kan dit niet handelen en ik ook niet.“
“Ik ben de enige die hem begrijpt”
Kitty’s man Martin heeft een herseninfarct gehad toen hij 51 jaar oud was. Hierdoor is hij rechtszijdig verlamd, zit hij in een rolstoel en heeft hij afasie. Dit betekent dat zijn spraak ernstig is aangetast en hij zich niet goed meer kan uiten. “Ik ben nog de enige die begrijpt wat hij bedoelt. We hebben samen een eigen taaltje ontwikkeld waardoor ik hem wel versta.”
Maar nu de verpleeghuisdeuren dicht zitten weet Kitty het even niet meer. “Het voelt alsof mijn man levend begraven wordt. Ik probeer hem te skypen maar door zijn afasie is dit heel moeilijk. Natuurlijk zijn er lieve verpleegsters die hem helpen maar normaal was ik élke dag bij hem vanaf drie uur ‘s middags. Dan gaf ik hem de medicatie, dan aten we gezellig samen en ging ik pas weer naar huis als hij naar bed ging. Het voelt zo machteloos. Ik heb hier heel veel verdriet van en ik maak me grote zorgen om hem. Welke gevolgen zal dit hebben?”
Opgesloten in verpleeghuis
Kitty is de discussie met het verpleeghuis al verschillende malen aangegaan. “Waarom mag ík niet bij hem komen terwijl schoonmaaksters zonder mondkapjes bij hem in en uit lopen? Verpleegsters kunnen toch ook corona bij zich dragen? Ik begrijp het gewoon niet.” De manager heeft aangeboden dat Kitty bij haar man mag intrekken. Maar dit betekent dat ook zij opgesloten zit in het verpleeghuis en niet meer naar buiten mag. “Dan zitten we met z’n tweeën opgepropt in zijn piepkleine appartementje waar nauwelijks ruimte is. En ik zou niet eens van de kamer af mogen. Het was een heel moeilijke beslissing maar geen blokje om meer kunnen met de hondjes en al mijn vrijheid weg om me even buiten op te laden, dat kan natuurlijk ook niet.”
Situatie is onmenselijk
Martin heeft epilepsie en heeft al verschillende insulten gehad sinds de lockdown. Kitty is ervan overtuigd dat de situatie een te grote impact op hem heeft. “Het coronavirus is natuurlijk verschrikkelijk. Maar voor ons is deze situatie onmenselijk.” Elke dag probeert Kitty met Martin te skypen. Hij woont op de benedenverdieping maar langsgaan om elkaar door het glas te zien durft ze ook niet. “Nu is het vaak via Skype al huilen. Ik weet niet of ik er goed aan doe om door het raam contact met hem te zoeken of dat dit hem juist nog meer verdriet doet.”
Erger dan Corona
“We hebben al zoveel meegemaakt samen. Hij is al zo vaak opgenomen geweest en samen hebben we altijd de kracht gevonden om er weer doorheen te komen. We zijn echt een team en dit valt nu weg.”
“Ik ben bang dat dit voor hem de nekslag zal betekenen.”
“De grote afstand tussen ons en nauwelijks contact meer; ik ben bang dat hij denkt ‘nu geef ik het op’. Ik vind dat door deze strenge maatregelen zijn gezondheid in gevaar wordt gebracht. Nu is het al een maand maar hoeveel weken komen er nog bij? Ik zie het somber in. Ik weet niet hoe lang hij dit gaat trekken. Voor ons is dit erger dan corona. Ik wil gewoon bij mijn man kunnen zijn.”
Maatregelen versoepelen
Volgens Kitty moeten mantelzorgers veel meer laten horen hoe schrijnend op dit moment de situatie voor hen is. “Wij als mantelzorgers moeten de strijd aangaan. De maatregelen móeten versoepeld worden. Corona kan je toch niet ontlopen. Ik ben banger voor de gevolgen nu hij er alleen voor staat dan voor het virus. Ik wil liever bij hem zijn.“
