Over één ding zijn de meesten het eens. Voor onszelf en de planeet is het beter om het gebruik van kolen, gas en olie naar beneden te brengen of zelfs helemaal te stoppen. De discussie is vooral hoe snel dat moet en wat de beste strategie is. Zodra de alternatieven in beeld komen ontstaat pas echt discussie. Oké, relatief weinig mensen (vissers, vogelaars) zijn tegen wind op zee of zonnepanelen op daken. Maar de energie die dat op gaat leveren is bij lánge na niet genoeg om het land draaiende te houden. Er moet wat bij. Dan ontstaan de problemen:

• Meer windenergie? Daar is veel verzet tegen, vanwege bijvoorbeeld de overlast, vermeende gezondheidsproblemen en landschapsvervuiling. In sommige delen van het land ging het verzet zelfs gepaard met de dreiging van geweld.
• Zonnepanelen in het veld? Verzet! Van zowel milieuorganisaties als vanuit de boerenorganisaties.
• Kernenergie? Speelt in de Haagse politiek nauwelijks een rol in de discussie, voor veel mensen een taboe, ook al is de CO2-uitstoot buitengewoon laag.
• Biomassa dan? Die discussie is inmiddels volledig gepolariseerd. Niemand bestrijdt dat er uitwassen zijn, maar voor nuances is geen ruimte. Biomassa lijkt nu door de landelijke politiek afgeschoten, terwijl het kabinet het essentieel achtte voor het slagen van het Klimaatakkoord.
• CCS, het ondergronds opslaan van CO2? Nee hoor, dat wil de milieubeweging niet.
• Geothermie? Brrr, dat is toch boren in de aarde? Nee dat is te gevaarlijk.

Daarnaast is er nog de kwestie van de gasvrije wijken. Een ideaal waar velen het in theorie misschien wel mee eens zijn, maar waar de uitvoering, de efficiëntie, de kosten en de snelheid van deze operatie tot veel discussies leiden. Ondertussen halen we de milieudoelstellingen niet, stoppen we zelf met het Groningse gas en importeren we fossiele brandstoffen uit Rusland en de Verenigde Staten. Maar de vraag is hoe we dit zelf in Nederland zouden moeten oplossen