Anja werkt als persoonlijk begeleider in een woonhuis voor mensen met een ernstig meervoudige beperking. Maar door de hoge werkdruk en de zware fysieke belasting is Anja uitgevallen en staat ze al een half jaar niet meer op de groep. Met pijn in het hart merkt ze hoe de kwaliteit van de zorg de laatste jaren achteruit is gegaan door de hoge werkdruk en het tekort aan personeel.
We krijgen het mailtje van Anja voor ons onderzoek naar de kwaliteit van de zorg voor ernstig meervoudig beperkten. Ze reageert op de oproep van Marga die maar geen geschikte woonplek kan vinden voor haar zoon Delano (28) die ernstig meervoudig beperkt is.
Naast Anja zijn er nog zeker vijf andere vaste personeelsleden langdurig uitgevallen bij de woongroep. In deze geschakelde huizen wonen 12 mensen van alle leeftijden met een ernstig meervoudige beperking. Ze hebben 24 uur per dag zorg nodig.
Een na de ander valt uit
“De werkdruk was op een gegeven moment zo hoog dat we soms reeksen van 8 dagen draaiden, dan een dag vrij waren en dan weer een reeks in gingen”, vertelt Anja. “En het kwam regelmatig voor dat je op je vrije dag gebeld werd of je alsjeblieft een dienst kon oplossen. Dat doe je dan, want je laat de bewoners niet in de steek.”
Maar verwonderlijk is het niet dat de één na de ander is uitgevallen. En dus worden zzp’ers ingehuurd. “De kwaliteit van zzp’ers is vaak onder de maat waardoor de kwaliteit van de zorg zwaar onvoldoende is. Bewoners worden ’s ochtends niet gewassen of verzorgd, ze weten niet hoe een tillift werkt of zitten soms de hele tijd met hun telefoon te spelen. Er zitten echt cowboys tussen die het alleen voor het geld doen.”
Herken jij het verhaal van Anja?
Voor ons onderzoek naar de kwaliteit van de zorg voor mensen met een ernstig meervoudige beperking zijn we op zoek naar ervaringen van ouders of mensen uit de zorg. We richten ons vooral op de woonvoorzieningen voor deze doelgroep. Weet jij meer? Laat het ons weten.
Gelukkig is het de laatste tijd wat beter volgens Anja, die sinds ze is uitgevallen administratief werk doet voor de zorginstelling. “Er zijn nu zzp’ers die langere tijd bij ons blijven en daarmee een vast gezicht worden in de groep.” En juist dat is zo belangrijk bij deze doelgroep, zegt Anja. “Het gaat om de veiligheid voor de bewoners. Je moet de riedeltjes kennen, de zorg en aandacht is bij iedereen net weer wat anders.”
Agressie
Door het gebrek aan vaste gezichten waren sommige bewoners soms echt van slag. “Ze gaan ongewenst gedrag vertonen, zijn soms agressief of gaan dwalen.” En ja, er komen dan ook meer klachten binnen van ouders of verzorgers die zien dat de zorg onvoldoende is. “Dat is ook terecht. Ze hebben het idee dat hun kind wordt vergeten want rapportages werden niet bijgehouden. Het personeel kende ook niet alle namen dus soms kon niemand vertellen hoe het met hun kind ging.”
“Het heeft ons allemaal heel veel pijn gedaan om de zorg zo achteruit te zien gaan. Nog steeds zijn we niet waar we stonden, want de vacatures blijven, maar we zijn op de weg terug”, zegt Anja hoopvol. Ze denkt zelf binnenkort ook weer aan het werk te kunnen. Ze mist het werken met deze doelgroep. “Ik heb echt m’n hart verpand aan deze mensen. Het zijn de kleine dingen die m’n dag gelukkig kunnen maken. Een glimlach, een aai over m’n arm of als iemand dubbel ligt van het lachen.”
Om haar collega’s en werkgever niet af te vallen, wilde Anja graag anoniem blijven: Anja is dan ook niet de echte naam van deze zorgmedewerker. Ze is trots op het hechte team dat er in deze tijden van personeelstekort het beste van probeert te maken, zo licht ze toe.
