Tijdens haar studie sociologie onderzoekt Paula (haar echte naam is bij de redactie bekend) al het stigma op sekswerk. Ze leest de onderzoeken, en spreekt mensen uit het vak. En eenmaal na haar studie wordt ze nieuwsgierig: hoe zou het nou echt zijn als sekswerker? "Het werd tijd om het zelf eens te proberen. Ik wilde er niet alleen meer over lezen, maar het zelf ervaren. En ik ben er nog steeds dankbaar voor dat ik die keuze heb gemaakt."

Niet langer kent ze de onveiligheid van het beroep en het stigma over sekswerkers alleen uit de literatuur en gesprekken. Nu ondervindt ze het elke dag aan den lijve. En eindelijk begrijpt ze hoe moeilijk het is om het beroep op een legale manier te doen. Volgens Paula zijn de regels op sekswerk onnodig ingewikkeld.

'Nu ervaar ik het stigma'

Paula wil niet al teveel over haar persoonlijke leven delen. Niet alleen zouden haar ouders mogelijk teleurgesteld zijn in de keuze die ze heeft gemaakt. Ze is vooral bang voor hoe de lokale gemeenschap omgaat met de ouders van een sekswerker. "Dan wordt er toch anders tegen mijn familie aangekeken, alleen vanwege mijn persoonlijke keuze voor dit beroep."

In Nederland weten haar partner en vrienden wel welk beroep ze doet, maar verder maakt ze zich enkel bekend onder haar werknaam. "Het daalde niet echt in welk stigma er op sekswerk rust, totdat ik het probeerde. Ik werd een doelwit voor de maatschappij. Mensen vallen me ermee lastig. Ik wil mijzelf en mijn privacy beschermen", zegt Paula.

Ze werkt in Amsterdam achter de ramen. "Als ik daar sta, roepen mensen de vreselijkste dingen naar me." Ze kan goed omgaan met dat gedrag, maar heeft wel kritiek op de gemeente die volgens Paula te weinig ingrijpt. "Burgemeester Halsema gebruikt dat wangedrag van toeristen als excuus om de ramen te sluiten. Maar de politie doet te weinig tegen zulke mensen die ons met rust moeten laten."

"Ik kon me hiervoor nooit voorstellen hoe het stigma invloed op je leven heeft. Toen ik studeerde hoorde en las ik de verhalen, maar daarna keer je terug weer naar je eigen leven. Het is iemand anders ervaring, dus je schudt het van je af. Maar nu ervaar ik het zelf. En het is extreem frustrerend, want ik wil zo graag open zijn over mijn werk."

Doolhof aan regels

Als buitenlandse vindt ze het sowieso erg ingewikkeld om met sekswerk te beginnen. Paula wil het beroep legaal uitoefenen. Zodra ze op zoek gaat naar alle regels rondom thuiswerken of vergunningen, komt ze veel tegenstrijdige informatie tegen. Bij elk loket waar ze aanklopt, krijgt ze iets anders te horen. En belangrijke informatie die ze vooraf had willen krijgen, vindt ze als het al te laat is.

"Ik heb me netjes ingeschreven in de Kamer van Koophandel", zegt ze. "Maar ik had graag vooraf geweten dat andere mensen mijn adres dan kunnen opzoeken. Niemand heeft me dat verteld." Gezien haar familie en persoonlijke veiligheid kan zoiets grote gevolgen hebben.

Ze heeft wel van andere gemeenten gehoord waar sekswerk blijkbaar beter is geregeld. Maar over verhuizen peinst ze niet. "Mijn hele leven is in Amsterdam. Hier werk ik, en hier zijn mijn vrienden. Niet lullig bedoeld, maar ik weet echt niet wat er allemaal in die andere plaatsen te doen is. Ik heb daar gewoon helemaal niets."

Moeilijk voor buitenlandse sekswerkers

Voordat Paula hier naartoe kwam, zag ze Nederland als een walhalla voor sekswerk. Maar nu ze hier is, merkt ze hoe moeilijk het wordt gemaakt. "Zelfs voor mij. Als iemand die Engels spreekt, en contact heeft opgenomen met organisaties zoals PROUD (belangenvereniging voor en door sekswerkers, red.) is het ingewikkeld genoeg om te weten wat de regels zijn. Voor andere buitenlandse sekswerkers moet het bijna onmogelijk zijn om te weten wat je moet regelen. Waar kunnen ze goede informatie vinden als ze niet weten waar ze moeten zijn?"

Ondanks alle tegenwerking en het stigma is Paula toch erg tevreden met haar werk. Ze heeft veel vrijheid om haar uren in te delen, en ze heeft het gevoel dat ze anderen een mooie ervaring kan geven. Maar of ze dit tot haar 65e blijft doen? "Hahaha ja, ik zit in een soort quarterlife crisis", bekent ze. "Het is eigenlijk wel een luxeprobleem. Ik heb een baan waar ik van houd, en een studie afgerond waar ik ook verder mee kan. Er ligt in ieder geval een backup-plan klaar als dit allemaal niet uitpakt zoals ik had verwacht."