Het huis van de familie Hoekstra barst letterlijk uit z’n voegen. De kozijnen komen los, de fundering laat het afweten en de muren tellen welgeteld 80 scheuren. Althans, het zouden er inmiddels zomaar meer kunnen zijn. Vanochtend nog werd hun nachtrust abrupt verstoord door een hevige trilling. Het blijkt een aardbeving te zijn van 3.4 op de schaal van Richter, een van de zwaarste bevingen tot nu toe. ‘Het is wachten op het eerste dodelijke slachtoffer’, vertelt Dhani ons aan de telefoon.

De beving van vanochtend, met als epicentrum het dorp Westerwijtwerd, beleeft hij met dubbele gevoelens. ‘Mijn eerste gedachte is: jezus, daar gaan we weer. Dit is toch echt wel gevaarlijk. Maar aan de andere kant denk ik ook: laat het maar gebeuren, Laat er nog maar een zware beving overheen komen. Dan storten er wat huizen in, maar dan gebeurt er misschien eens wat. En dan hopen dat iedereen ongedeerd blijft.’

Toch heeft Dhani er niet altijd zo over gedacht. Een paar jaar geleden verliet hij zijn Friese geboortegrond voor het Groningse dorpje Ten Post, waar hij introk bij Simone en haar vijftienjarige dochter. Hoewel de aardbevingsproblematiek hem niet onbekend was, hield het hem niet tegen. ‘Pas toen ik er kwam wonen had ik door hoe erg het in Groningen gesteld is.’

‘We worden gewoon niet serieus genomen’

Sinds 2013 doet Simone melding na melding. Eerst bij de NAM en dan bij het Centrum Veilig Wonen, maar veel verder komt ze niet. Na 4 jaar steggelen krijgt ze eind 2017 een deel van de schade vergoed. Maar afgelopen jaar neemt het aantal scheuren ineens fors toe. Ze meldt het bij de Tijdelijke Commissie Mijnbouwschade Groningen (TCMG), het nieuwste schadeloket.

‘We worden gewoon niet serieus genomen’, vertelt Simone ons. Tot haar grote frustratie wordt het gros van de schade tot op de dag van vandaag niet erkend als aardbevingsschade. ‘Ik begrijp niet hoe dat kan, want er wordt niet eens goed onderzoek gedaan. In een van de rapporten wordt bijvoorbeeld gesproken over kruipruimtes. Maar wij hebben helemaal geen kruipruimtes!’

Haar grootste verbazing? ‘In al die jaren is er nooit naar de fundering gekeken’, vertelt Simone. Terwijl dat juist het punt is dat Dhani en Simone de grootste zorgen baart. ‘In de woonkamer ligt een betonnen vloer, maar je voelt gewoon dat er beweging in zit’, begint Dhani. ‘Nu ben ik geen bouwkundig expert, maar het lijkt mij duidelijk dat het probleem dan uit de fundering komt.’

‘Ineens was er sprake van instortingsgevaar’

Hun vermoeden wordt versterkt als ze een jaar geleden grote scheuren ontdekken aan de zijkant van hun huis, vlak boven het maaiveld. Ze besluiten maar weer eens een melding te doen bij de TCMG. Dit keer voor een vermoedelijke ‘acuut onveilig situatie’. ‘Volgens de inspecteur was er toen nog niet zoveel aan de hand’, zegt Dhani met enige verbazing. ‘We hebben meermaals verzocht om naar de fundering te kijken, maar ons werd gewoon verteld: wij graven niet, punt.’

Om aan te tonen dat er wel degelijk iets aan de hand is, zijn Simone en Dhani zelf maar gaan graven. Het resultaat? Een vermoeide arm, een kapotte schep en een zichtbaar probleem. De enorme scheur loopt van boven het maaiveld door tot ín de fundering en laat een groot gapend gat van 10 centimeter achter.

‘Dit is een pleister voor het bloeden’

Opnieuw doet de familie Hoekstra bij de TCMG melding van een ‘acuut onveilige situatie’. ‘Blijkbaar hebben we een heel groot probleem blootgelegd’, vertelt Dhani. ‘Want ineens was er sprake van instortingsgevaar.’ Er moet onmiddellijk iets gebeuren en dus wordt de scheur dichtgesmeerd met beton. Toch zet dit volgens Dhani niet veel zoden aan de dijk. ‘Dit is niet meer dan een noodoplossing. Een pleister voor het bloeden’, zegt hij ontmoedigd. ‘Want zolang er niets aan de fundering gedaan wordt, blijft het huis verder wegzakken.’

Ook Simone wordt er moedeloos van. ‘Ik hoop dat de buitenmuur eruit sodemietert. Dan komt er misschien wat actie.’

Kijk hier de uitzending over verzakte huizen in Groningen terug.