Sophia heeft zelf meegemaakt hoe de huurmarkt in elkaar zit. Ze mag - met drie ander bewoners - voor 2.400 euro per maand een huis huren van een pandeigenaar, als ze gelijk langskomt om te tekenen. Al meteen merkt Sophia dat er iets niet klopt. Slechts twee van die vier bewoners mogen zich op het adres inschrijven en er moet een maand huur als commissie worden betaald aan een makelaar die ze nog nooit heeft ontmoet. Omdat de nood hoog is, besluiten Sophia en haar medehuurder er toch te gaan wonen. De andere twee kamers worden illegaal, zonder inschrijving, verhuurd.

Eerst hebben Sophia en haar huisgenoten nog niet veel last van de huisbaas, totdat ze vragen gaat stellen over het onderhoud van het huis, dat in slechte staat verkeert. “De wc was chronisch verstopt, daardoor zat er soms ontlasting in het bad", vertelt Sophia. En: “Het was er zo vochtig dat de verf van het plafond droop”.

Als Sophia het aan de kaak stelt, begint de huisbaas te dreigen. “Er zijn genoeg Polen die hier wel willen wonen”. Twee huisgenoten hebben er genoeg van en verhuizen, maar daardoor verergert de situatie van Sophia. De huisbaas verwacht dat zij en de overgebleven huisgenoot het gehele huurbedrag ophoesten. Als zij weigert, eist hij dat ze vertrekt. “Ik was elke dag bang dat m'n huisbaas weer zou komen.”

Hoe groot het probleem precies is, weet niemand. Schattingen lopen uiteen van 10 procent van de totale huurmarkt, tot 30 procent van die markt. Pointer gaat onderzoeken hoe groot het probleem is en wat slachtoffers van illegale (onder)huur meemaken. Daarom zijn we op zoek naar ervaringen.

Heb je zo'n ervaring of een tip? Mail dan naar benjamin.debruijn@kro-ncrv.nl.