“Je kan hoog of laag springen, maar je krijgt niet wat je nodig hebt om je bedrijf draaiende te houden”, verzucht Peter Van der Stap over de tarieven van PostNL. Als onderaannemer bezorgt hij al vijftien jaar pakketten voor de marktleider van pakketbezorging in Nederland. Met plezier, zo vertelt hij. Maar de laatste twee jaar voelt hij zich uitgeknepen.
Gutsend van het zweet trekt Peter van der Stap zijn steekkarretje met pakketjes achter zich aan. De kar ligt volgestapeld met kartonnen dozen en plastic zakken. Wanneer hij ‘m over de drempel trekt, vallen er een paar zakjes af. Hij bukt, legt ze er gauw weer op en drukt op de voordeurbel: “Goeiendag, PostNL. Ik heb een pakketje voor u.”
Hoog of laag springen
Van der Stap gaat gauw weer verder, want tijdens het bezorgen verliest hij het liefst zo weinig mogelijk tijd. “Het is gewoon doorpoten, maar het is ook leuk.”
We zijn voor ons lopend onderzoek naar pakketbezorging op pad met hem in Oegstgeest. Hij is een van de honderden ondernemers van PostNL die pakketjes rondbrengt. Vijfenzeventig procent van alle pakketbezorging laat PostNL uitvoeren via zelfstandig ondernemers als Van der Stap.
Onderaannemers bij PostNL krijgen, net als Van der Stap uitbetaald per succesvol afgeleverd adres. Maar bij de berekening van het tarief, waar PostNL overigens geen inzage ingeeft omdat het concurrentiegevoelige informatie zou zijn, wringt volgens hem de schoen.
“Ik werk al vijftien jaar voor PostNL, de afgelopen dertien jaar is dat perfect verlopen maar vorig jaar hadden we een tariefbespreking en dat draaide eigenlijk uit op: ‘je kan hoog of laagspringen, maar je krijgt niet wat je nodig hebt om je bedrijf draaiende te houden’. Dus werd er een route voor te weinig geld vastgelegd”, vertelt Van der Stap die zo’n acht chauffeurs in dienst heeft. Hij betaalt ze naar eigen zeggen uit conform de cao, maar hij houdt zelf aan het einde van de streep weinig over en voelt hij zich uitgeknepen door PostNL. “Het is een soort wurgsysteem waarbij ze je steeds verder afknijpen.”
Kwartiertje ‘pauze’
“PostNL betaalt niet altijd de tijd uit die ervoor staat”, vervolgt Van der Stap.
Een van de boosdoeners is het moment waarop hij langer dan vijftien minuten stilstaat, bijvoorbeeld om zijn pakketten te sorteren. PostNL ziet dat als pauze, terwijl hij aangeeft soms gewoon aan het werk te zijn. “De scanner registreert alles”, zegt hij wijzend op het grijze apparaat waarmee hij alle pakketten scant. “Als je ergens langer dan een kwartier stilstaat, zien ze dat als pauze. Nou, je hebt heel veel van die kwartiertjes: bij het postkantoor of als je je pakketten staat te sorteren. Dat trekken ze dan van je tijd af.”
Wachten op de lift
Een ander punt is dat Van der Stap aangeeft soms meer tijd kwijt te zijn met bezorgen dan dat PostNL in rekening brengt. Bijvoorbeeld wanneer hij tijdens zijn route meerdere galerijflats bezoekt.
Er is maar één lift en soms is die bezet. Ik ben 67. Zie jij mij zes etages omhoog rennen?
“Kijk”, zegt hij wijzend naar de flat achter hem waar hij twaalf bezorgadressen heeft, “deze twaalf mensen wonen verspreid over zes verdiepingen. Er is maar één lift en soms is die bezet”, vertelt de ondernemer die duidt hoeveel tijd hij kan verliezen met het wachten op de lift. “Ik ben 67. Zie jij mij zes etages omhoog rennen?”
Hoewel Van der Stap toegeeft dat hij niet de jongste meer is, registreren we met de timer een snelheid van 16 pakketten per uur. “Ik heb het waarschijnlijk iets rustiger aan gedaan dan normaal”, zegt Van der Stap, “dus laten we uitgaan van 18 pakketten. Maar volgens PostNL hoor ik er ruim 21 in een uur af te leveren.”
Onrealistisch vindt hij dat: “Die woonwijken betalen ze nog redelijk. Maar als je een wijk hebt met veel galerijflats, marchanderen ze zo met de aantallen, dat je nooit een goed inkomen kan halen om een normaal bedrijf te runnen”, concludeert Van der Stap. “En daar zit ‘em de kneep.”
Reactie PostNL
“We werken met een groep van zo'n 600 ondernemers. Een groot deel daarvan werkt al heel lang met ons samen, vaak al meer dan vijftien jaar”, reageert Barbara Limpens directeur hr-sourcing bij de afdeling Pakketten van PostNL in een interview met De Monitor. “Dat doe je alleen als je het met elkaar eens bent over de voorwaarden waaronder je werkt.
De tarieven die we hanteren zijn gebaseerd op het feit dat de ondernemer de kosten moet dekken, zijn werknemers fatsoenlijk moet kunnen betalen en een reële boterham overhoudt.”
Ze vervolgt: “Minimaal één keer per jaar praten we met onze ondernemers over de tarieven, dat is een gezamenlijk gesprek. Pas als we er uit zijn met de ondernemer over wat het tarief moet zijn, dan gaan we met elkaar door. Ook de ondernemer tekent voor het tarief.”
