Hoe gaan onze huisartsen om met de coronacrisis? De afgelopen jaren hebben we voor onze onderzoeken gesproken met verschillende huisartsen. Een van hen is Ton Dapper uit Tienhoven, een klein dorpje in de gemeente Stichtse Vecht, onder de rook van Utrecht. We waren drie jaar geleden bij hem op bezoek voor onze uitzending over obesitas. Hoe gaat het nu met hem, zijn team en zijn patiënten?
We vragen hem om een dagboek bij te houden. Ervaringen en bespiegelingen van een huisarts tijdens de coronacrisis.
Donderdag 2 april
Welke ‘hulpbronnen’ (in de breedste zin des woords) hebben we nu eigenlijk om deze coronacrisis goed te doorstaan? Het is goed daar eens bij stil te staan, denk ik.
Je zou het bijna vergeten, maar dit zijn er toch wel een paar: (voldoende) beschikbare goede voeding, schoon drinkwater, goede huisvesting voor (bijna) iedereen, stand van de wetenschap, goede verzekeringen, sociale en mentale verbondenheid (bij fysieke afstand), ‘het land wil geleid worden’ ( maakt eigenlijk niet uit door wie), toekunnen met iets kleins, spelletjes, "de ziel" die terugkomt in de zorg, herijking van waarde en normen: wat telt nu eigenlijk werkelijk? Ik kan nog wel even doorgaan, het is een mix van mentale, sociale en spirituele elementen.
Vandaag door Teun van de Keuken van de Monitor geïnterviewd, leuk! Ik meende op de achtergrond ook daar wat onrust bij de redactie te bespeuren. Zwaar onderwerp, vele invalshoeken, haperende techniek, tijdsdruk, maak er maar eens een geheel van.
Deze dag is verder relatief rustig verlopen.
Vrijdag 3 april
Vandaag telefonisch overleg met onze POH GGZ (praktijkondersteuner voor de mentale gezondheid). Ook zij geeft aan zich grote zorgen te maken over gezinnen waar huiselijk geweld plaatsvindt. Vindt hier een stil drama plaats wat pas veel later boven tafel komt? Is dit de ‘collateral damage’ van deze crisis? Ze voert vele telefonische gesprekken vanuit huis. Op zich kan ze haar patiënten zo toch aardig goed in de peiling houden .
Ik lees en zie een paar keer in de kranten dat huisartsgeneeskunde bestempeld wordt als een ‘sociaal vak’. Dat stoort me een beetje. Huisartsgeneeskunde is een medisch generalistisch vak, het kent daarbij continuïteit van werken en is zeer persoonlijk. Daar zit een sociale kant aan, dat klopt, maar we zijn geen maatschappelijk werker. Het is vaak gewoon keiharde biologische business voor ons, zeker nu.
Ik maak me zorgen over de tendens dat (vooral oudere) patiënten thuis moeten blijven, vaak om te sterven. Op zichzelf is dat goed, maar het vraagt handen aan het bed. De druk zal groot worden. De wijkverpleging is onder normale omstandigheden al niet op orde, hoe zal dat straks moeten met al die patiënten? De uitholling die heeft plaatsgevonden de laatste jaren zal zijn tol gaan eisen. Op sommige plekken worden stewardessen al getraind in het geven van ‘thuiszorg’. Blauw gaat zijn steentje bijdragen en de eerstelijn versterken: business class dan graag voor onze oudjes.. Als het kan.
Meer lezen uit het dagboek van huisarts Ton Dapper?
Kijk hier voor de eerste drie delen.
