“Stel je bent bij CZ verzekerd, maar de psycholoog in jouw dorp heeft dat jaar al te veel mensen die bij CZ zitten behandeld, dan kan je daar niet meer terecht. Dan moet je wachten tot het nieuwe jaar of op zoek naar een psycholoog die nog wel ruimte voor verzekerden van CZ heeft.” Maar dat gaat in de praktijk niet zo makkelijk: “Dan moet een patiënt opnieuw de bureaucratische molen in en het lukt niet altijd om een geschikt alternatief te vinden. In de tijd dat iemand niet behandeld wordt, worden de klachten alleen maar erger”, legt Jennifer uit.

Dat levert een vreemde situatie op: “Aan de ene kant is de zorgvraag heel hoog, en aan de andere kant moeten zorgaanbieders stoppen met zorg leveren terwijl daar wel ruimte is. En dat alleen maar omdat een patiënt bij CZ verzekerd is.”

De enige die nog zorg levert

In de regio Haarlemmermeer leidde dat vorig jaar tot grote problemen: “Ik werk voor Buurtzorg, een grote organisatie met een financiële buffer, dus wij behandelen door als het omzetplafond is bereikt. Maar voor kleinere organisaties is dat niet te doen. En als de zorgaanbieders om ons heen stoppen met behandelen, komt iedereen bij ons terecht. Vorig jaar heb ik in december zestien dagen achter elkaar gewerkt, ik had het gevoel dat wij de enige in de regio waren die nog zorg leverden.”

In de palliatieve zorg zijn de effecten van het zorgplafond schrijnend: “Omdat het om mensen in de laatste fase van hun leven gaat. Maar in andere branches van de zorg is dit ook een heel groot probleem. In de GGZ, in de wijkverpleging, noem maar op.”

Hoewel omzetplafonds al zo’n tien jaar bestaan, merkt Jennifer dat er sinds dit jaar iets veranderd is: “Normaal gingen veel zorgaanbieders door met zorg leveren, ook als het plafond bereikt was. Dan losten we het op door heel veel te werken. Sinds dit jaar hebben zorgaanbieders besloten, we willen ons personeel beschermen. We doen het gewoon niet meer. Daar wordt de patiënt uiteindelijk de dupe van.”