Er is veel ongerustheid onder bewoners op het Zuid-Hollandse Voorne-Putten over de acute zorg op het eiland. Niet zo gek, want de afgelopen jaren is veel zorg verdwenen. De spoedeisende hulp van het enige ziekenhuis is ’s avonds en ’s nachts gesloten. Voor huisartsen in het verderop gelegen Hellevoetsluis reden om hun huisartsenpost op te heffen. Doorgaan had geen zin, omdat zij geen SEH meer hebben om in geval van nood naar door te verwijzen. Dat bewoners daar ongerust over zijn kunnen we ons voorstellen, maar hebben ze ook ervaringen waar op hun bezorgdheid is gebaseerd? Na ons artikel worden we door diverse bewoners benaderd. Eén van die reacties komt van Angelique de Vries. Zij maakt bange uren door wanneer zij ’s nachts met spoed haar zieke man vanuit Hellevoetsluis naar het verderop gelegen Ikazia Ziekenhuis in Rotterdam moet brengen. In de buurt kunnen zij sinds de sluiting van de huisartsenpost en spoedeisende hulp niet meer terecht
In Rotterdam aangekomen blijkt haar man een hartinfarct te hebben gehad. Thijs, de man van Angelique, heeft al een tijdje problemen met zijn conditie en is snel benauwd. Hij voelt zich niet lekker en denkt last te hebben van een eerdere klacht: galstenen en een infectie aan zijn galblaas. ‘Onze huisarts zei dat we ’s avonds naar de huisartsenpost in Spijkenisse moesten bellen als wij het niet vertrouwden. Mijn man probeerde te slapen, maar kwam gegeven moment naar beneden en zag helemaal grijs.’
Hartinfarct
Zij stappen meteen in de auto naar de huisartsenpost in Spijkenisse. Angelique: ‘De huisarts daar zei: Vervelend, maar ik kan nu geen bloedonderzoek doen’. Het was inmiddels rond 10 uur ’s avonds en het aangrenzende Medisch Centrum in Spijkenisse is dan gesloten. De huisarts verwijst het stel door naar de Spoedeisende Eerste Hulp (SEH) van het Ikazia Ziekenhuis in Rotterdam, ruim een half uur rijden. Zij hebben nog geen idee van de ernst van de situatie en besluiten vanwege de afstand en het late tijdstip de volgende ochtend naar de huisarts te gaan. Maar als de klachten ’s nachts verergeren rijden zij alsnog naar de SEH in Rotterdam waar in de vroege ochtend een hartinfarct wordt geconstateerd. Omdat het vol is in het Ikazia Ziekenhuis wordt haar man een paar dagen later in het Maasstad Ziekenhuis gedotterd. Thijs maakt het inmiddels goed, maar slikt veel medicijnen. Terugkijkend op de situatie constateert Angelique:
‘Als het ziekenhuis in Spijkenisse er nog was geweest, had ik me een stuk veiliger gevoeld.’
Verschillende tipgevers wijzen ons erop dat de dekking in het gebied onder de maat is. Voor het faillissement in 2013 bestreek het verzorgingsgebied van het toenmalige Ruwaard van Putten-ziekenhuis een kleine 225.000 mensen. Het ziekenhuis startte door in afgeslankte vorm. Hetzelfde aantal mensen moeten het nu doen met een beperkte eerste hulp, veel minder opnamecapaciteit en ook zijn verschillende specialisaties naar de Rotterdamse ziekenhuizen verhuist die het Spijkenisse Medisch Centrum hebben overgenomen.
Kilometers rijden
Dat leidt in de praktijk tot vele kilometers rijden, mits patiënten beschikken over een auto. Wilma Horsmeijer uit het Zuid-Hollandse Brielle is astmapatiënt en is al meerdere keren opgenomen na een astma-aanval. ‘Zelf kan ik niet meer rijden als ik zo’n aanval heb,’ vertelt Wilma die onlangs weer op de SEH belandde. ’Mijn dochter moet dan eerst met mij 20 minuten rijden naar Spijkenisse en als ik opgenomen moet worden daarna nog 3 kwartier naar het Van Weel-Bethesda Ziekenhuis in Dirksland. Of een half uur verderop naar een ziekenhuis in Rotterdam.’ Naar Rotterdam wil Wilma niet. Om daar te komen moet je over de Botlekbrug of de Spijkenisserbrug, die beiden al tijden kampen met storingen met files tot gevolg.
'Ziekenhuizen vol'
Volgens bewoners is de druk op de overgebleven huisartsenpost, de ambulancedienst en ziekenhuizen in de omgeving onverantwoord hoog geworden. We krijgen verschillende tips van patiënten die niet in het Ikazia of Maasstad-ziekenhuis opgenomen konden worden en moesten uitwijken naar het veel verder gelegen Dirksland. Ook berichten veel bewoners over drukte bij de huisartsenpost in Spijkenisse.
Om te zien of de druk die bewoners ervaren ook terug te zien is in de cijfers brachten de Huisartsenpost Rijnmond en de Rotterdamse ambulancedienst onlangs een rapport uit. Opvallend: waar je zou verwachten dat het bezoek aan de overgebleven huisartsenpost in Spijkenisse toeneemt, daalde het bezoek juist in 2015. Volgens de onderzoekers kan dat wijzen op minder vraag naar zorg, maar ook is het mogelijk dat patiënten de post mijden, omdat ze liever een nacht of weekend wachten om naar hun eigen huisarts te gaan. Ook is een deel van de spoedeisende hulp verschoven naar de ambulancedienst, die tijdens de openingstijden van de huisartsenpost meer ritten rijdt.
Met name patiënten uit Hellevoetsluis laten de huisartsenpost in Spijkenisse links liggen. Waren er voor de sluiting nog zo’n 10.000 contactmomenten, nu zo’n 4000 minder.
'Twee uur wachten in volle wachtkamer'
Mariska Haasdijk-Doelman, inwoner van Hellevoetsluis, vertelt uit eigen ervaring waarom: ‘Mijn zoontje was destijds tien maanden oud en had uitdrogingsverschijnselen. Ik kreeg er geen fles in en ondertussen bleef hij maar spugen. Onze eigen huisarts vond het te vroeg om hem al op te nemen, maar drukte ons wel op het hart de huisartsenpost te bellen als het verder zou verslechteren, wat dus ’s nachts ook gebeurde. Voorheen was het 5 minuten lopen naar de huisartsenpost en werd je binnen een halfuurtje wel gezien. Nu moesten we ’s nachts een half uur met de auto naar Spijkenisse, om pas na twee uur in volle wachtkamer door een arts-assistent gezien te worden. Die durfde geen diagnose te stellen, waardoor we nog eens een half uur moesten wachten totdat de arts beschikbaar was.’
Met haar zoontje liep het uiteindelijk met een sisser af, maar Volgens Haasdijk-Doelman mijdt ze sinds die tijd de huisartsenpost op Spijkenisse. Afgelopen winter kreeg haar dochtertje een zware aanval van benauwdheid. In plaats van naar de huisartsenpost te gaan besloot ze haar in bed te nemen en een nacht te waken, totdat haar eigen huisarts de volgende dag beschikbaar was. ‘Die begreep het heel goed, maar zei wel dat het niet helemaal verantwoord was. Ze was zo benauwd, dat we eigenlijk de huisartsenpost hadden moeten bellen. Maar liever ga ik de volgende keer naar het ziekenhuis in Dirksland. Of als ik alleen ben, bel ik de ambulance. Hoe moet ik anders zonder vervoer daar komen?’
