Hoe gaan onze huisartsen om met de coronacrisis? De afgelopen jaren hebben we voor onze onderzoeken gesproken met verschillende huisartsen. Een van hen is Ton Dapper uit Tienhoven, een klein dorpje in de gemeente Stichtse Vecht, onder de rook van Utrecht. We waren drie jaar geleden bij hem op bezoek voor onze uitzending over obesitas. Hoe gaat het nu met hem, zijn team en zijn patiënten?
We vragen hem om een dagboek bij te houden. Ervaringen en bespiegelingen van een huisarts tijdens de coronacrisis.
donderdag 9 april
Huisartsen, buschauffeurs, politie, leerkrachten, verpleging, ambulancepersoneel en zwemonderwijzers hebben altijd het eerste directe contact (‘voeling’) met de maatschappij. Het beste theater vindt niet in de schouwburg plaats maar in de spreekkamer.
Doe een stapje terug en observeer: Ga achterin de bus zitten. Zie wat er gebeurt als ambulancepersoneel een (vuurwerk) gewonde van straat probeert te halen. Kijk naar leerkrachten die messen van hun leerlingen verzamelen op het schoolplein. Of naar de zwemleraar die het kind helpt dat niet in het zwembad durft te springen.
Helaas kan ik niemand uitnodigen in ons eigen theater dat altijd uitverkocht is.... privacy! Maar die wordt nu door onze nieuwe minister van Rijn opgegeven: het LSP (Landelijk Schakelpunt, netwerk voor zorgaanbieders om medische gegevens te bekijken, red.) wordt open gegooid. Nood breekt wetten, wordt gezegd. Het laatste woord zal er nog niet over gesproken zijn, denk ik zo.
Het directe contact met mijn patiënten is flink verstoord nu. Het is bijna volledig ‘auditief gemuteerd’: veel gebeurt nu per telefoon. Het is net of ik hoog in een (ivoren?) toren zit en alles onder me van afstand waarneem. Vervreemdend. Ik heb ondertussen al vier weken niemand huilend meer in mijn spreekkamer gehad. Dat was ‘vroeger’ toch echt wekelijkse kost.
vrijdag 10 april
Het blijft een gewijde rust in de praktijk.
zaterdag 11 april
Paasweekend. Ik lees nog een paar oude kranten na en zie tot mijn verbazing dat de ‘eigen’ boerenorganisatie die de stikstofberekeningen onderuithaalde van het RIVM (“geen 41 procent bijdrage maar hooguit 25 procent") nu volledig bakzeil haalt en het RIVM in het gelijk stelt in hun berekeningen. Oeps, dat wordt politiek vuurwerk na de crisis. Je zou bijna vergeten dat het ‘gewone’ leven ook doorgaat.
maandag 13 april
Ik heb dienst op de huisartsenpost. Ik voel me nerveus voordat ik ernaartoe ga. Wat ga ik daar aantreffen? Ik ben vandaag regiearts. Dit houdt in dat ik als eerste aanspreekpunt de ernst van de klachten moet inschatten en bepaal wie er voorrang moet krijgen.
Voor de hoofdingang staan twee porta cabins (‘vieze ruimtes’) voor de coronaspreekuren. Patiënten die worden verdacht besmet te zijn met het coronavirus, worden buiten het ziekenhuis gehouden. Er is een briefing voor het hele team van zeker een half uur. Normaal staat hier tien minuten voor. De dienst blijkt druk maar onder controle. De wachtkamer vult zich steeds met één patiënt, door goed getimede afspraken door onze assistenten. Er worden meer visites gereden dan normaal vandaag (dit beeld wisselt van dag tot dag), maar alles verloopt eigenlijk geolied. Ik ben moe maar voldaan na afloop.
Morgen weer aan de slag in de eigen praktijk.
