Tot vier keer toe heeft Jaciënca een urgentieverklaring aangevraagd bij de gemeente Amsterdam, zo vertelt ze, maar zonder succes. “Ik heb geen schoolgaande kinderen, dus wordt het afgewezen.” Eind april moet ze haar woning in Amsterdam-Zuidoost uit, omdat haar huurcontract afloopt.

Stress

Jaciënca woont in een zogenaamde jongerenstudio van ongeveer 24 vierkante meter, een sociale huurwoning van woningcorporatie Rochdale die speciaal bedoeld is voor jongeren om er tijdelijk te wonen. Voor Jaciënca was het een geschikte oplossing, ook al was het tijdelijk. Gezien de lange wachtlijsten voor de sociale huurwoningen in Amsterdam die kunnen oplopen tot maar liefst zestien jaar, is ze bang dat ze straks op straat belandt met haar twee jongens.

“Ik voel me niet prettig meer onder de mensen, want ik wil het er niet telkens over hebben. Ik dreig mezelf op te sluiten”, zegt Jaciënca over de situatie die haar niet in de koude kleren gaat zitten. Sommige lichamelijke klachten verergeren, legt ze uit: “Ik heb een geknelde zenuw in mijn hand, de pijn lijkt door alle stress sterker te worden.”

Dreigend dakloos

Jaciënca, die sinds haar elfde niet meer thuis woont en in haar jeugd op verschillende plekken via jeugdzorg heeft gewoond, kreeg op haar 22e deze jongerenwoning toegewezen waar ze vervolgens ook twee kinderen kreeg. “De woning is bedoeld voor jongeren met een baan of studie”, vertelt Jaciënca die eerstejaarsstudent social works is aan de Hogeschool van Amsterdam. Omdat ze bijna de maximumleeftijd van 26,5 jaar heeft bereikt, moet ze er vertrekken.

Ondanks dat ze sinds haar 18e ingeschreven staat voor een sociale huurwoning en op de wachtlijst mocht blijven staan terwijl ze in de jongerenwoning woonde, lukt het haar niet om via Woningnet aan een woning te geraken. “Zelfs niet als ik buiten Amsterdam reageer. Bij mijn familie kan ik niet terecht”, verzucht ze, “verder heb ik niemand in mijn netwerk bij wie ik met mijn kinderen zou kunnen intrekken.”

Geen urgentie

Jaciënca komt niet in aanmerking voor een urgentieverklaring, omdat haar kinderen niet schoolgaand zijn, vertelt ze. “Mijn maatschappelijk werkster zegt dat ze niets voor mij hierin kan betekenen. Ik heb meerdere keren de woningcorporatie om uitstel gevraagd, maar dat heb ik niet gekregen. Ik heb ook een aanvraag lopen bij de GGD voor maatschappelijke opvang, daar hoor ik binnenkort meer over. Maar als ik dat krijg, moet ik eerst nog ruim een jaar in de noodopvang zitten.” Ze vervolgt: “Ik reageer nu iedere dag op Woningnet, ik ben dan bijvoorbeeld nummer 50. Ik kijk ook naar de vrije sector, maar die huren kan ik niet betalen.”

LinkedIn

“Ik ben ten einde raad”, concludeert Jaciënca die op advies van een docent tevens een noodoproep plaatste op het sociale-medianetwerk LinkedIn. Daar kwamen enkele tips en steunbetuigingen op binnen. Maar een woning heeft ze nog steeds niet. “23 april is de einddatum, dan moet ik eruit. Ik heb nog niets anders. Het is een grote onzekerheid. Ik blijf reageren via woningnet, bellen met instanties, mailtjes sturen.”

De onzekere situatie maakt Jaciënca boos en verdrietig. Maar het beangstigt haar ook. “Ik ben bang dat ik als ik geen plek kan vinden, ik mijn kinderen kwijtraak omdat ze bijvoorbeeld bij een ander gezin geplaatst worden. De noodopvang zit heel erg vol, dus als we er naartoe moeten dan is het ook maar hopen dat er plek is voor ons.”

In een telefonische reactie zegt een woordvoerder van woningcorporatie Rochdale de situatie serieus te nemen en het dossier van Jaciënca te bekijken. Binnenkort volgt een uitgebreidere reactie van Rochdale op onze website.