Al bijna 20 jaar woont Michelle in haar rijtjeswoning aan de rand van Apeldoorn, een verouderde huurwoning die ze tot enkele jaren geleden huurde van een dame op leeftijd. Op haar verzoek om de badkamer eens op te knappen kreeg ze telkens nul op het rekest. Tien jaar lang. Toen Michelle in 2016 hoorde dat haar woning verkocht werd aan een groot Nederlands vastgoedbedrijf, dacht ze: fijn, eindelijk schot in de zaak.

Het vastgoedbedrijf, met meer dan 3.000 huurwoningen, schakelde een extern bureau in om vragen over achterstallig onderhoud af te handelen. Maar als iets kapot is, wordt het volgens Michelle alsnog niet vervangen. 'Wij zitten nog steeds met rotte kozijnen, ramen en deuren die niet goed afsluiten, ventilatieroosters die niet werken en enkel glas van meer dan vijftig jaar oud.'

Gezondheidsklachten

De huurwoning van Michelle stamt uit 1967 en is niet geïsoleerd. Haar energierekening doet denken aan die van een gezin van vijf, al wonen ze slechts met zijn tweeën. Michelle: 'Het functioneert, zegt de verhuurder, maar van comfort is totaal geen sprake.'

Daarbij heeft ze in haar woning veel last van vochtplekken en schimmels. En daarin is Michelle niet de enige. Meer dan een kwart van alle huurders (zowel sociale huur als vrije sector) geeft aan last te hebben van vocht en schimmel in hun woning, zo blijkt uit een onderzoek uit 2018 van WoonOnderzoek Nederland.

Vocht- en schimmelproblemen brengen de nodige gezondheidsrisico's met zich mee. Zo meldt het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) op hun website: 'Blootstelling aan vochtige woonomstandigheden of schimmel geeft een verhoogd risico op het ontstaan van astma, verergering van astma, luchtwegklachten en luchtweginfecties.'

Michelle kan dit beamen. Met name haar man, die astmapatiënt is, kampt sinds enkele jaren met verergerde gezondheidsklachten. 'Ieder jaar gaat zijn toestand achteruit.' Hard bewijs dat dit komt door de gebreken aan haar huurwoning is er niet, maar een vochtig en beschimmeld huis helpt een astmapatiënt in ieder geval niet.

Uitzichtloos

Toch gebeurt er niets. Het liefst zou ze verhuizen, maar kopen is te duur terwijl hun inkomen voor een sociale huurwoning juist te hoog is. Michelle is dus toegewezen op de vrije sector en omdat ze al bijna 20 jaar in dezelfde woning woont, betaalt ze relatief een goede prijs. Ook heeft ze net geïnvesteerd in een nieuwe keuken – uit eigen zak.

Voor Michelle voelt de situatie uitzichtloos. Alles heeft ze geprobeerd. De huurcommissie kan waarschijnlijk niets voor haar betekenen en ondanks haar brieven aan verschillende politieke partijen, komt er ook vanuit de overheid niets. Intussen gaat de huur elk jaar omhoog, met het maximale percentage dat is toegestaan.

'En wij zijn altijd blij als het niet vriest.'