‘Het begon ongeveer een anderhalf jaar geleden,’ vertelt Marianne. ‘Mijn vader van 93 kreeg voor de vierde keer een herseninfarct. Hij was hierdoor erg verward. De geriater (arts gespecialiseerd in klachten van ouderen, red.) besloot dat hij geen auto meer mocht rijden. Het was te gevaarlijk. Maar dit pikte mijn vader niet. Hij is oud-politieman en hij vond dat hij zelf wel kon beslissen wat goed voor hem was. Kort daarna stapte hij in zijn auto en reed naar zijn voormalige ouderlijk huis, waar hij al heel lang niet meer woont. Toen wisten we wel dat het geestelijk bergafwaarts met hem ging.’

Dementie

Er waren al langer symptomen van dementie, vertelt Marianne. ‘Als hij een ei ging koken, vergat hij water in de pan te doen. De planten gaf hij zoveel water dat het over de vloer liep. En als we bij hem op bezoek waren geweest dan sprak ik hem een dag later en zei hij dat hij ons zo lang niet had gezien. Dit was allemaal niet normaal voor mijn vader. Hij was altijd een pietje precies in alles!’

De geriater stelde voor om ook nog een onderzoek in te plannen bij de neuroloog. Maar op de dag van de afspraak weigerde hij mee te gaan naar het ziekenhuis. Marianne: ‘Ik kreeg hem niet mee. Hij zei dat er niets met hem aan de hand was. De situatie liep uit op een fikse ruzie en veel spanning. Hij bleef in zijn flat en ik heb toen de afspraak moeten afzeggen, helaas.’

De buurvrouw

Boven hem woont een 85- jarige vrouw waar hij goed contact mee heeft. Ze helpt hem met de boodschappen. Marianne beheert samen met haar vader een en/of rekening. Ze geeft cash huishoudgeld aan haar vader. Kort na zijn herseninfarct verdwijnt er geld van die rekening.

‘Ik merkte dat er geld van de rekening werd gehaald. En dat vond ik vreemd, want mijn vader kan niet meer met de computer overweg. Hij heeft een mobiele telefoon maar kan hier ook niet meer mee bellen. Ik confronteerde de buurvrouw hiermee, maar ze werd woest. Het ontaarde in een ruzie.’ Samen met haar broer en zus besluit ze om via de rechter haar vader onder curatele te gaan stellen. Dat wil zeggen dat hij geen zakelijke beslissingen meer kan nemen.

18.000 euro

‘Toen ik dit in gang had gezet, belde ik mijn vader,’ vertelt Marianne. ‘Ik hoorde de buurvrouw op de achtergrond bulderen dat zij al het geld van de rekening af zou halen. Ik had direct het gevoel dat het helemaal fout zou lopen. De volgende dag checkte ik de en/of rekening. Er was in een nacht 18.000 euro weg geboekt.

Tijdens de rechtszitting vraagt de rechter aan haar vader of hij 18.000 euro had opgenomen. Marianne: ‘Hij draaide zich om naar de buurvrouw en vroeg of dit was gebeurd. Ze knikte. Mijn vader antwoordde de rechter dat hij dit inderdaad had gedaan omdat hij het fijn vond om wat cash in huis te hebben.’

De rechter besluit dat haar vader onder beschermingsbewind moet komen en dat er onpartijdige bewindvoering aangesteld moet worden. Dit houdt in dat hij nog wel vrijheid van handelen heeft, maar bedragen van boven de 1500 euro kunnen worden teruggedraaid. Er wordt een stichting aangewezen die de bewindvoering gaat uitvoeren. Marianne: ‘Ik was blij met de uitspraak. Alleen het bleek niet te werken. Mijn vader moest nog wel een handtekening zetten. En dat heeft hij tot op de dag van vandaag geweigerd, dus ook de stichting kan zijn taken niet naar behoren uitvoeren.’

Wilsonbekwaam

‘Het grote probleem is dat je ziet dat je vader wordt bestolen en dat je er niets aan kunt doen. Het treurige is nu dat ik hem alleen kan helpen door hem voor de rechter te slepen. Het is onmenselijk. Het klopt niet dat we deze kwetsbare mensen niet beschermen, maar dat het een lijdensweg is tot aan de rechter. Ik moet nu dus aantonen dat mijn vader wilsonbekwaam is. En dat is een probleem. Want hoe bepaal je of iemand dement genoeg is om wilsonbekwaam te zijn? Dat is een schemergebied. Maar ondertussen wordt mijn vader dus wel leeg geplukt.’

Marianne vertelt dat ze contact heeft gehad met de geriater en de huisarts van haar vader. Maar die vertellen haar dat ze niets mogen doen. Als er een rechtszaak loopt dan mogen ze niet zonder handtekening van de vader informatie verstrekken. Marianne heeft ook nog aangifte bij de politie gedaan en kreeg daar te horen dat ze tegen iemand van 85 jaar, de buurvrouw, niets gaan doen.

Wanhopig

Ze is inmiddels wanhopig. ‘Puntje bij paaltje doet niemand iets. Niet de geriater, niet de huisarts, niet de politie en ook de casemanager van de thuiszorgorganisatie niet. Allemaal zien ze het probleem, maar mogen ze niets doen. Ze moeten zich aan de privacyregels houden. Maar dat kan ik niet. Ik ga toch weer naar de rechter. Er wordt misbruik van mijn kwetsbare vader gemaakt en dat vind ik strafbaar.’