Kiet woonde zijn hele leven in hetzelfde huis, dat stamt uit 1965. “Toen ik daar opgroeide was het een prima huis.” Maar als hij een jaar of negen is, beginnen de aardbevingen zijn tol te heffen op het huis. “Op een gegeven moment was het zo erg dat het huis gestut moest worden en je er eigenlijk niet meer kon wonen. Maar als er dan geen oplossing wordt geboden om het huis te herstellen. Dan heb je gewoon geen andere keus dan er te blijven wonen”, vertelt Kiet. “Vanaf 2010 werden de scheuren in de muren zo groot, dat de wind en regen door de muren heenkwamen. Ook was er overal schimmel.”

Kiets ouderlijk huis

“Ons huis is in 2015 onbewoonbaar verklaard”, zegt Kiet. Daardoor kwamen er in zijn jeugd vaak mensen over de vloer. “Veel mannen in pakken met dure auto’s, die langskwamen met de mooiste beloftes, bijvoorbeeld dat ze het gingen oplossen. Maar die zijn ze nooit nagekomen.” Ondanks dat het huis al tien jaar onbewoonbaar is, wonen zijn ouders er nog steeds.

De problemen van het huis hebben voor hem persoonlijk ook veel veranderd. “Je groeit op in niks en maakt van jongs af aan mee hoe het is om niet gehoord te worden” Kiet vertelt dat hij door alles heeft moeten leren vechten voor wat hij wil. “Dat is ook wel hoe ik nu in het leven sta. Niks gaat vanzelf en als je iets wil dan moet je er alles aan doen om dat te bereiken.”

De tekst loopt verder onder de foto's:

‘Kinderen vertrouwen docenten niet’

Ruim tien jaar verder is er nog steeds niks opgelost voor Kiets ouderlijk huis. Inmiddels woont hij op zichzelf in Groningen, maar nog elke dag is hij actief bezig met de gevolgen van aardbevingsschade in de regio. Daarom ging hij op 9 juli samen met andere jongeren en jongerenorganisaties, in gesprek met demissionair premier Dick Schoof. “Vroeger had ik de gedachte dat overheden het voor de burgers zouden opnemen en dat volwassenen betrouwbaar zijn. Maar dat is niet zo, ben ik achter gekomen”, vertelt hij.

Zijn ervaring met de afhandeling van de aardbevingsschade heeft zijn vertrouwen in de overheid behoorlijk aangetast. “Lange tijd ben ik cynisch geweest. Ik had eigenlijk nergens vertrouwen meer in, maar dat gevoel heb ik nu weten om te zetten in kracht.” Hij voegt daaraan toe: “Als het niet goed gaat, doen we het zelf wel.”

Volgens Kiet heerst er bij veel Groningse jongeren een enorm groot institutioneel wantrouwen. “Dat gaat zelfs zo ver dat kinderen hun docenten niet meer vertrouwen.” Hun gevoel van veiligheid is aangetast door de aardbevingsproblemen, vertelt hij: “Je huis is natuurlijk de plek waar je je fijn moet voelen. En als je ziet dat die beetje voor beetje verder afbreekt, dan tast dat je gevoel van veiligheid aan. Wat ook leidt tot chronische stress.”

De vergeten generatie

"Maar voor die stress was lang niet altijd aandacht", zegt Kiet. “Groningse jongeren noemen zichzelf tweederangsburgers, de vergeten generatie. Kiet zet zich daarom in voor anderen jongeren die hetzelfde hebben meegemaakt of nu nog meemaken. “Ik spreek veel met jongeren en ga langs bij scholen of sportclubs. Daardoor zie ik goed wat er precies speelt”, zegt Kiet. “Die verhalen neem ik mee in gesprekken met ambtenaren en politici.” Dat doet hij als oprichter en voorzitter bij het Noordelijk Jongerenberaad, een organisatie die in gesprek gaat met jongeren uit het aardbevingsgebied en versterken hun stem.

Daarnaast spreekt hij zich uit in de media. “Dat doe ik om bewustwording te creëren aan beide kanten. Naar de jongeren toe om te laten zien dat het helpt om je uit te spreken. En dat politici ook zien dat wij als jongeren, ons niet zomaar aan de kant laten zetten.”

Toekomst van Groningse jongeren

Ondanks alles gelooft Kiet nog steeds dat er een oplossing kan komen voor het wantrouwen van jongeren uit Groningen. “Door met elkaar in gesprek te gaan, beloftes na te komen en die ook te laten zien”, begint Kiet. “Daarnaast is communicatie heel belangrijk. Jongeren leven in een hele andere wereld dan volwassenen. Wij leven in een digitale wereld en die wordt totaal niet bereikt. De gemeente stuurt bijvoorbeeld nog een brief, maar er is niemand die dat leest.” Volgens hem moeten de overheden zich meer verdiepen in die digitale wereld. “Want zo kun je impact maken.”

Daarnaast is het belangrijk om jongeren te blijven betrekken bij beleidsvorming. “De overheid, provincie en gemeenten gaan nu veel beleid opstellen en dat gaat voor 30 jaar geleden”, legt Kiet uit. Volgens hem is het belangrijk dat er bij beleid rondom aarbevingsschade ook rekening wordt gehouden met wat de jongeren willen. “Het zou zonde zijn dat als er bij dat beleid, waarbij het gaat om de toekomst van de jongeren, tenminste inspraak van die jongeren zou zijn. Zij gaan immers het langst leven met de gevolgen van de aardbevingen.”

Bekijk hier de video met Kiet’s verhaal: