Het verhaal van Karin staat niet op zichzelf. We spreken mensen uit heel Nederland met vers aangelegde tuinen vol bodemvreemd materiaal. We horen over plastic, steen en andere troep die je niet zou verwachten in de grond van een tuin. De sociale huurwoningen in de straat van Karin staan er sinds 2013. Een buurman vond autobanden in de aarde van zijn tuin. “Ik schrok ervan. Mijn buren durfden niet verder te graven, bang voor wat ze tegen zouden komen”, zegt Karin.

Zelf ging Karin er in 2017 wonen en lagen er nog steeds stenen, brokken cement, een lange staalkabel en piepschuim in de aarde. “Het is voornamelijk bouwafval en nog regelmatig haal ik deze rommel uit mijn tuin.” Eén ding is zeker, stelt ze: “Het is geen goede grond. Er wil geen gras groeien en het zit vol met mieren.” Toch is ze niet bang voor gif in de grond. “Ik kom geen batterijen of ander chemisch afval tegen.” Dat hoort er ook absoluut níet tussen, want bodem die met zware metalen en asbest verontreinigd is, moet te allen tijde gesaneerd worden.

‘Ik ruim het zelf wel op’

Karin had de hoeveelheid pijn onderschat, maar trok door onwetendheid niet aan de bel bij de verhuurder. “Ik dacht: ik ruim het zelf wel op.” Buren die wel navraag deden bij de sociale woningbouwverenging kregen destijds te horen dat wat in de grond kon zitten, van de bouw was. "Dat mochten ze in de kliko gooien.”

Inmiddels steekt in Karins tuin een mooie perenboom boven de kleurige bloemen uit. “Ik heb er iets moois van gemaakt, maar als ik nu ga spitten, weet ik niet wat ik tegenkom.” De staalkabel in haar tuin? Die zit er nog steeds: “Ik krijg het er met geen mogelijkheid uit."

Om privacyredenen is Karin een gefingeerde naam. De echte naam is bij de redactie bekend.