Met een paar chauffeurs en bestelbussen bracht Thijs pakketten rond voor PostNL. Van de tarieven kon hij nauwelijks rondkomen, zo zegt hij. En zomaar stoppen bleek lastig. Want het personeel kon hij niet zomaar ontslaan en leasecontracten van bestelbussen liepen door. “Ik was zes dagen per week aan het rennen en zondags was ik kapot.”
“Ik kon niet meer op een fatsoenlijke manier mijn boterham verdienen”, zegt Thijs*. Hij runde een aantal jaar terug een bedrijf in pakketbezorging. Met een paar chauffeurs en bestelbussen bracht hij pakketten rond voor PostNL. “De eerste jaren waren gemoedelijk, het was goed te doen. Maar met de opkomst van de webshops werd het steeds drukker.”
Eisen
We spreken Thijs voor ons lopend onderzoek naar de werkomstandigheden van pakketbezorgers. Diverse tips kregen we binnen over onderaannemers die aangeven nauwelijks rond te kunnen komen van de bestaande tarieven en van pakketbezorgers die onder enorme tijdsdruk staan.
Thijs vertelt hoe met de populariteit van de webshops ook de tarieven steeds verder onder druk kwamen te staan. “PostNL ging meer eisen stellen. Op zich is dat niet erg als je ook meer geld krijgt om te kunnen investeren.” Maar dat laatste gebeurde volgens Thijs onvoldoende. “PostNL stelde meer eisen aan de voertuigen, ze moesten groter en langer zijn, wit van kleur en het liefst met een sticker van PostNL erop. De deuren moesten aan de achterkant open kunnen, zodat ze geschikt waren voor het laden bij de nieuwe depots. Als we een vergoeding vroegen voor deze investeringen, kregen we te horen: het zit bij het tarief in.”
Maar de berekening van dat tarief matchte niet met de calculatie van Thijs, die had berekend zo’n 100 euro per dag meer te moeten verdienen met al zijn routes om uit de kosten te komen. “PostNL kwam ons niet tegemoet. Het was slikken of stikken en ermee ophouden.”
Je bent contracten aangegaan met leasemaatschappijen (voor de bestelbussen, red.) en hebt contracten met personeel. Daar kun je niet een-twee-drie vanaf.
Thijs zegt dat hij destijds graag had willen stoppen, maar dat bleek niet direct haalbaar volgens hem: “Je bent contracten aangegaan met leasemaatschappijen (voor de bestelbussen, red.) en hebt contracten met personeel. Daar kun je niet een-twee-drie vanaf.” Op het moment dat het leasecontract van een aantal bestelbussen afliep en twee medewerkers zelf aangegeven hadden te willen stoppen, besloot Thijs er een punt achter te zetten.
Hij is inmiddels gestopt met pakketbezorging en heeft nu ander werk in de logistieke sector. Dat bevalt hem stukken beter, zo legt hij uit: “Ik heb een rustiger, fijner leven nu. Elke week werk ik vaste tijden en ben ik rond etenstijd thuis. Ook ben ik zaterdags thuis, want ik was zes dagen per week aan het rennen en zondags was ik kapot. Dat werkte ook niet voor de thuissituatie, met twee kleine kinderen die opgroeien en een vrouw die chronisch ziek is.”
* Wegens privacy is de naam Thijs gefingeerd, echte naam is bekend bij de redactie.