John meldt zich bij De Monitor voor ons onderzoek naar politiegeweld. Hij snapt nog steeds niet hoe het zo ver heeft kunnen komen. Op 9 juli werd hij gebeld over de angstaanval van zijn vader. De dementerende man had uit angst en paniek een ruit ingeslagen en stond met een verfblik en een ijzeren voorwerp in zijn hand. Volgens John was dat voorwerp een stompe bout, volgens de politie een ijzeren staaf.

Het verplegend personeel belt eerst de politie om de situatie onder controle te krijgen. Vervolgens wordt John gebeld. Hij haast zich richting het Rotterdamse verpleeghuis.

Van de wereld

‘Toen ik aankwam met mijn vriendin stonden hier al twee politieauto’s en een ambulance voor de deur. Wij grapten nog: ‘Hey, is dat voor paps? Nee joh, dat kan niet. Dan hadden wij wel al wat gehoord.’ Maar het tegendeel blijkt waar.

‘Wij kwamen boven in de kamer en toen stonden agenten al om hem heen. En hij lag eigenlijk helemaal knock-out op bed. Geboeid.’ De agenten leggen uit dat het voor zijn eigen veiligheid is. De oude man reageert nergens op. John vertrouwt het niet dat zijn vader zo van de wereld is.

Achteraf blijkt dat de agenten met een stroomstootwapen de oude man onder bedwang hebben gekregen. Volgens hun lezing was er sprake van een ‘dreigende situatie’, die ‘omwille van ieders veiligheid beëindigd moest worden’.

Die uitleg krijgt John niet direct te horen. Hij hoorde pas van de arts dat zijn vader met een taser was uitgeschakeld. ‘Daar ben ik eigenlijk best wel kwaad om. Want we hebben het een aantal keren gevraagd. Normaal is hij echt niet zo. We hebben het drie keer gevraagd, maar niemand van de politie of de ambulance heeft verteld dat hij getaserd was.’

Erkenning

Het gaat er bij John niet in dat drie agenten ‘een mannetje van 1.65 en 60 kilo zwaar’ niet in bedwang kunnen krijgen. ‘Ik snap niet waarom ze zo’n man van 73 jaar niet kunnen beetpakken en boeien, als je vindt dat hij een bedreiging voor zichzelf is.’

‘Hij zit hier voor zijn bescherming. Dan verwacht je niet dat zoiets met hem kan gebeuren. En de hele nasleep ook. Contact proberen te krijgen met de politie. Proberen te begrijpen wat er is gebeurd. Dat is echt een ding geweest.’ Na het voorval heeft John een gesprek met de chef van de betrokken agenten, maar daar wordt hij niet veel wijzer van.

Het Openbaar Ministerie oordeelt binnen acht dagen na het incident dat er geen andere oplossing mogelijk was. De politie schaart zich achter dat oordeel, en daarmee moet John het doen. Ondanks dat er in december was besloten dat het stroomstootwapen niet meer in GGZ-instellingen mocht worden toegepast.

Ombudsman

Wat rest is een stap naar de Ombudsman. Dat wordt nu in gang gezet. John is helemaal niet uit op veroordeling van de agent die het stroomstootwapen heeft gebruikt. ‘Nee, daar gaat het mij totaal niet om. Het gaat erom dat we het hier hebben over een demente man van 73 jaar oud die zich niet kan verweren. Een man die niet voor niets op een gesloten afdeling woont. Die wordt getaserd in een situatie waarvan ik van mening ben dat er een andere oplossing denkbaar was.’

‘Ik had gewoon van de politie willen horen: ‘Dit hadden we eigenlijk niet mogen doen. We hadden anders kunnen handelen’. Ik wil geen proces opstarten, ik hoef geen centen. Die man is 73, wat gaat hij met dat geld doen? Nee, daar gaat het mij allemaal niet om. Het gaat mij eigenlijk alleen om erkenning.’