Bijna een jaar lang woont Sylvia* met haar zoontjes in de noodopvang op vakantieparken in het land. Soms zonder verwarming en meestal erg afgelegen. Nog zwanger van de tweede en dringend op zoek naar een vast onderkomen, overhandigde ze 600 euro in een dichte envelop aan een oud-collega. Die zou via iemand bij de woningbouwvereniging “wel iets zou kunnen regelen.”
“Ik woon sinds vorig voorjaar in een stacaravan. Eerst in Noord-Brabant, later bij Lelystad en in Alkmaar. In Brabant was geen verwarming, dus was het ijskoud in de winter”, vertelt Sylvia die indertijd zwanger was en er met haar tweejarige zoontje woonde. We spreken Sylvia voor ons onderzoek woonproblemen.
Er was geen supermarkt in de buurt, ik had geen vervoer dus kwam mijn broer uit Amsterdam in het weekend om boodschappen te brengen.
“Het lag erg afgelegen. Er was geen supermarkt in de buurt, ik had geen vervoer dus kwam mijn broer uit Amsterdam in het weekend om boodschappen te brengen. Na 8 weken ging ik naar een ander vakantiepark, daar was een open haard maar die deed het niet.”
“Ik kon nergens naar toe”
Bijna een jaar lang woont Sylvia nu met haar zoontje en later haar pasgeboren baby in diverse noodopvanglocaties op vakantieparken in het land. “Het is heel stressvol.” Ze raakte dakloos toen haar ouders vertrokken uit hun sociale huurwoning in Amsterdam. Ze verhuisden naar Suriname en Sylvia mocht er niet blijven wonen, zo vertelt de tipgeefster die zich meldt bij De Monitor. “Ik kon nergens naartoe. Mijn ouders zitten in Suriname, mijn broertje heeft een tweekamerwoning en mijn zusje woont samen en heeft ook geen plek. Ik ben naar een maatschappelijk werkster gestapt, die heeft met de gemeente overlegd en toen ben ik geplaatst in de noodopvang.”
De maatschappelijk werkster adviseerde Sylvia om naar Noord-Brabant te gaan. Het idee was dat ze daar wellicht sneller aan een woning zou komen dan in de Randstad, maar dat bleek niet het geval. Een andere reden daarnaartoe te verhuizen, was omdat ze dan ver van haar ex woonde. ‘Hij had me eerder geslagen, ik liep een hersenschudding op en een gescheurd oorvlies. In Eindhoven woonde ik in een chalet, met drie kamers. Dat was goed te doen. Maar het was midden in het bos, geen buren, niets. Dat vond ik best wel eng.”
600 euro cash
Via een oud-collega kwam ze in contact met iemand die voor haar op korte termijn een sociale huurwoning kon regelen, zo vertelt Sylvia, die momenteel leeft van een bijstandsuitkering. “Die kende iemand bij de woningbouwvereniging die wel iets kon regelen. Ik kende weer iemand die zo ook aan een woning was gekomen”, licht ze toe. “Ik moest allerlei documenten in een dichte envelop doen: mijn inkomstenbelasting, een kopie van mijn paspoort en 600 euro cash. Mijn broer zei nog: ‘Doe het niet, straks word je opgelicht.’ Maar ik deed het, want ik wilde echt een woning.”
De woning kreeg ze niet, althans niet via deze weg, in tegenstelling tot haar kennis die het volgens haar wel voor elkaar kreeg met smeergeld een woning te bemachtigen. “Steeds hoorde ik: ze zijn aan het renoveren, het komt eraan. Maar ik vertrouwde het niet meer en ik wilde mijn geld terug. Dus heb ik een advocaat in de arm genomen. Die vertelde me: ‘Dit is illegaal’.”
De sociaal advocaat adviseerde haar om het geld terug te vragen van de tussenpersoon. Na veel aandringen kreeg ze het uiteindelijk op haar bankrekening teruggestort.
Twee weken geleden heeft Sylvia een urgentieverklaring gekregen van de gemeente Amsterdam. Met haar nieuwe maatschappelijk werkster besloot ze toch terug te gaan naar Amsterdam, omdat ze zo dichterbij haar broer woont die haar kan helpen. “Ik stond al meer dan tien jaar ingeschreven voor een sociale huurwoning in Amsterdam”, zegt Sylvia die er zonder urgentie niet tussenkwam. “Deze week heb ik een afspraak met mijn maatschappelijk werkster. Ze wil kijken of ik goed reageer en actief zoek. Dat doe ik. Ik hoop echt gauw een woning te krijgen.”
*De naam is wegens privacy gefingeerd, echte naam is bekend bij de redactie.
