“Ik loop dagelijks tegen dingen aan die niet aangepast zijn voor mensen met een beperking. Soms omdat het financieel niet kan, maar nog veel vaker omdat de wil er gewoon niet is”, schrijft Mariet in een lange mail aan ons. Vanaf haar 30e raakte Mariet gehandicapt door het Ehlers-Danlos Syndroom (een progressieve, erfelijke ziekte aan het bindweefsel, red.). Ze kwam in een rolstoel terecht en werd steeds zieker. Opgeleid in het metaalonderwijs wilde ze muziekinstrumenten bouwen. Maar, door haar beperking kwam ze op haar 32e alleen in aanmerking voor een Melkertbaan. Toen ze nog zwaarder gehandicapter raakte, kreeg ze een WAO-uitkering. Maar dat was niet genoeg voor Mariet.

Weer werken

“Mijn zorgkosten werden steeds hoger, dus ik wilde echt meer inkomen. Maar niet alleen dat, ik nam geen genoegen met een participatiebaantje. Voor veel mensen is dat misschien genoeg, maar ik zag daar geen toekomstperspectief in. Toen ik aanklopte bij het UWV voor een re-integratieproject, konden ze dat niet geloven. Ze hadden nog niet vaak iemand gezien die zo zwaar gehandicapt was, en weer wilde werken. Er werd zelfs op die afdeling met 30 man een weddenschap afgesloten schijnbaar. Nou, die hebben ze verloren, hahaha.”

Vier jaar geleden begon de doortastende Mariet haar eigen trimsalon. Ze werd op het idee gebracht door haar eigen hulphond, omdat ze daardoor merkte dat het heel lastig was om een trimsalon aan huis te laten komen. “Er zijn vijf scholen in Nederland waar je het vak kan leren, maar die namen mij niet aan. Ze vonden het praktisch onmogelijk omdat ik in een rolstoel zat. Toen ben ik verder gaan zoeken en vond ik een cursus in de VS die ik online kon volgen.”

En nu treffen we Mariet in haar woonkamer omringd door haar twee poedels. De ligrolstoel waarin ze zit is speciaal voor haar gemaakt. Verder doet weinig aan de ruimte meer denken aan een ‘normale’ woonkamer. Er staat een grote wasbak waarin honden gedoucht kunnen worden en een tafel waarop Mariet kan föhnen en knippen. Haar woonkamer is omgebouwd tot trimsalon, overal liggen scharen en kammetjes. Het liefst zou Mariet een bedrijfsruimte vinden waarin ze met de honden aan de slag kan, maar een kamer vinden die toegankelijk is voor haar rolstoel blijkt nog niet zo makkelijk.

Leerbedrijf

Inmiddels werkt Mariet 6 dagen in de week van negen tot negen. Ze geeft dierenverzorgingslessen op basisscholen, geeft workshops en ze heeft een werkplaats waar mensen met een beperking dierenbenodigdheden voor het bedrijf fabriceren, zoals hondenmanden, slaapzakken, fleece speelgoed, krabpalen en voerbakken. En ze is sinds kort zelfs een erkend leerbedrijf voor mbo 2 en 3. “Het duurde wel even voordat ik dat voor elkaar had. Er zijn zoveel vooroordelen. Na lang aandringen kwam SBB (Samenwerkingsorganisatie Beroepsonderwijs Bedrijfsleven) pas langs. Toen ze zagen hoe goed ons bedrijf in elkaar zat, wilden zij ons wel erkennen als leerbedrijf en waren ze zelfs onder de indruk, want wij zijn als bedrijf compleet inclusief.”

Obstakels

Maar toch zijn er dagelijks obstakels. “Zo kan ik ook allerlei verzekeringen niet afsluiten. Laat staan een arbeidsongeschiktheidsverzekering.” Waar ze vooral nu tegenaan loopt is dat ze haar kassageld niet kan storten bij een bank. “Ik kon sowieso alleen maar terecht met een bedrijfsrekening bij de Rabobank, want dat is de enige bank met een sprekende e-dentifier. Maar als ik geld wil storten bij de bank, lukt dat niet, want ik ben blind dus een betaalautomaat is niet toegankelijk voor mij. Bovendien kan ik er niet eens bij. De medewerkers van een bank mogen mij niet helpen. Ik kan trouwens niet eens mijn eigen bank in met mijn rolstoel. Ik heb dit gemeld bij het meldpunt discriminatie.”

Wat kan nog wel

Naast de praktische zaken die Mariet tegenkomt met haar bedrijf, stuit ze ook in haar persoonlijke leven op obstakels. “Ik kan niet meer naar de schouwburg hier in Amstelveen, want ze vinden het niet brandveilig als ik met mijn rolstoel de doorgang blokkeer.” Mariet is er gefrustreerd over, maar probeert toch vooral positief te blijven. “Het blijft de kunst om te kijken naar wat je nog wel allemaal kan in plaats van wat niet meer lukt.”