We kunnen de fiets pakken naar het werk, biologisch eten, ons afval scheiden en op reis gaan met de trein in plaats van met het vliegtuig. Kort gezegd: hoeveel mogelijkheden er ook zijn om te vervuilen, we krijgen ook veel kansen om onze footprint juist te verminderen. Het is alleen jammer dat niet iedereen die kansen in dezelfde mate krijgt.

Ruim twee miljoen mensen met een beperking vormen in Nederland een grote groep die vaak achtergesteld en vergeten wordt. Niet (alleen) vanwege hun beperking, maar juist omdat de maatschappij voor hen niet toegankelijk genoeg is. En dat terwijl we ons sinds de ratificatie van het VN-verdrag Handicap in 2016 daartoe wél hebben verplicht.

De arbeidsmarkt, scholing, sport, recreatie, de horeca, wonen, vervoer - op al die terreinen moeten mensen met een beperking in Nederland een tandje harder trappen om met een beetje geluk even ver te reiken. En helaas gaat die vlieger heel vaak op bij het maken van groenere keuzes.

Want wat als je geen plastic wilt gebruiken, maar wel dagelijks medische hulpmiddelen nodig hebt, die alleen in plastic te verkrijgen zijn? Of als je door een beperking geen uien kunt snijden en dus aangewezen bent op in plastic voorverpakte, gesnipperde uitjes? Of als je je verpakking wilt recyclen, maar de instructies voor jou niet te lezen zijn? Of de locatie om te recyclen niet toegankelijk is?

De voorbeelden zijn legio. Het gaat om mobiliteit. Want wat als je wel elektrisch wilt rijden, maar een aangepast elektrisch busje of een oplaadpaal in de buurt niet mogelijk is? Of als je wel met de bus wilt reizen in plaats van met de auto, maar de bus en/of de bushalte voor jou niet toegankelijk zijn?

Groenere keuzes zijn voor mensen met een beperking dus lang niet altijd een optie. Vaak omdat het simpelweg niet kan, soms doordat een groenere keuze ook een duurdere keuze is. En in onze maatschappij hebben mensen met een beperking vaak minder te besteden dan mensen zonder een beperking.