Als je kind specialistische zorg nodig heeft, moet de gemeente helpen. Maar onder andere bij eetstoornissen loopt dit fout, ziet Pointer. “Dan krijg je iemand die helemaal niet weet wat die moet doen.”
Al een jaar lang heeft Eline* een simpele vraag: krijg ik hulp voor mijn zieke kind? Op het antwoord wacht ze nog steeds. Haar tienjarige dochter kreeg anorexia en vermagerde zo erg dat ze in de gevarenzone belandde. Het gezin had korte tijd beperkt hulp aan huis en met hard werken lukte het ouders en kind om het levensgevaar af te wenden.
Maar nog steeds heeft Eline’s dochter begeleiding nodig om de ziekte te overwinnen. Eline vraagt een persoonsgebonden budget van de gemeente. Maar ze hoort maar geen antwoord op dit verzoek, vertelt ze aan Pointer. En dus vergoeden zij en haar man de hulp maar zelf. Uit noodzaak, want anorexia kan een dodelijke ziekte zijn.
Jeugdzorg is taak van gemeente
Dit is de praktijk nu. Kinderen tot 18 jaar vallen onder jeugdzorg, en dat is sinds 2015 een taak voor gemeenten: zij zijn verantwoordelijk voor het financieren en daarmee aanbieden van jeugdzorg in hun gebied.
Maar dat schuurt geregeld, en zeker bij specialistische zorg zoals hulp bij eetstoornissen. Pointer sprak enkele gezinnen met jonge kinderen met een eetstoornis die niet de juiste hulp krijgen. Soms hoor je niets van de gemeente. Soms wel iets, maar dan komt er bijvoorbeeld iemand van de thuiszorg die de begeleiding van de eetstoornis 'erbij moet doen'.
Tekst gaat verder onder dit blok.
Oproep
Lief voor kind, hard voor stoornis
Lieke Noordink van stichting Kiem, die ouders van kinderen met eetstoornissen helpt, hoort ook deze verhalen. “Je krijgt meestal wel hulp, maar het is de vraag of die persoon goed genoeg weet wat je wel en niet moet doen. Niet alle jeugdzorgmedewerkers hebben bijvoorbeeld kaas gegeten van de specialistische behandelingen die voor eetstoornissen nodig zijn.”
Het gevolg kan serieus zijn, omdat eetstoornissen een gerichte aanpak vragen. Een bekende methode is: wees lief voor het kind maar hard voor de stoornis. Dat betekent begrip voor wat het kind doorstaat, maar dat het schaaltje yoghurt wel echt op moet. Maar hoe doe je dat? Dat is soms lastig voor zorgverleners en ouders. En dan verschilt de beste aanpak ook nog per kind.
Het is dus van je gemeente afhankelijk of er goede zorg komt. En dat kan nogal uitmaken. Zelfs Schiermonnikoog met nog geen duizend inwoners, wordt geacht zelf toegang tot iedere vorm van jeugdzorg te verzorgen.
Terug naar het Rijk
Deze versnippering werkt niet goed, ziet ook Den Haag. De jeugdzorg staat onder druk, stelt zelfs de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa). Daarom komt er een wetswijziging aan die deze problemen zou moeten repareren. Gemeenten houden jeugdzorg als taak, maar moeten samenwerken op het gebied van specialistische zorg, bijvoorbeeld door deze regionaal in te kopen. En toezichthouder NZa gaat beter controleren.
Maar zelfs deze wetswijziging laat op zich wachten. Al in 2023 is het plan voorgesteld en nog steeds is het niet doorgevoerd. Pointer onderzoekt daarom waar ouders nu nog steeds tegenaan lopen. Hoe kun je je recht op zorg halen?
Heb jij ervaring met een gemeente die geen specialistische zorg aanbiedt, die volgens de GGZ wel nodig is? Laat het ons weten via het tipformulier.
*Vanwege privacy is de naam van Eline gefingeerd. Bij de redactie zijn de namen van moeder en dochter bekend.
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
Ontvang iedere week onze beste verhalen in je mailbox.
