Hoe goed kun je politiegeweld controleren? Dat was de titel van ons eerste artikel dat we begin augustus plaatsten over een nieuw wetsvoorstel rond politiegeweld. Onmiddellijk stroomden er vele, uiteenlopende reacties binnen via onze social media-kanalen. De reacties zeggen iets over de complexiteit van dit onderwerp. Hoe ga je om met zo’n lastig onderwerp? En hoe zorg je ervoor dat je een gebalanceerd verhaal schrijft?
Kees van Burgt reageerde via Twitter op het artikel: ‘Negentig procent van de agenten is zo slecht getraind en die moeten echt geen geweld gebruiken.’ Lambert Bos beaamt die veronderstelling en vindt dat er een groot tekort is aan training op gebied van verbaal en fysiek ingrijpen. Luuk de Jonge is van mening dat een fout door de politie kan gebeuren, maar dat die fout dan ook moet worden toegegeven door de politie wanneer er schade is aangebracht bij de persoon.
Maar er kwamen ook reacties van de andere kant. Zo reageerde een oud-agent: ‘Ik constateer veel aannames, veronderstellingen, vooroordelen en dogma’s van journalisten, in plaats van feitenkennis door waarheidsvinding.’ Ook Wim Hoonhout van de politie-eenheid Rotterdam was kritisch op ons eerste artikel.
Een agent moet vaak binnen enkele seconden een beslissing nemen. Maar wat als hij de verkeerde neemt? Wij willen meer weten over politiegeweld. https://t.co/QUxcgP9cff pic.twitter.com/u64Lhe5vSv
— Pointer (KRO-NCRV) (@pointer_kroncrv) August 2, 2018
Gebalanceerd verhaal
Naar aanleiding van deze reacties zijn we op de redactie in gesprek gegaan. Want wat weten wij nou echt van dit onderwerp? En hoe zorgen we ervoor dat we niet vooringenomen te werk gaan? We besluiten daarom contact op te nemen met Wim Hoonhout, één van de personen die reageerde via Twitter.
‘Het artikel dat begin augustus op de website verscheen, ademde mijns inziens een vorm van vooringenomenheid in,’ vertelt Hoonhout aan de telefoon. ‘Een te vrije vertaling van de stelselherziening geweldstoepassing; woorden als ‘goed fout’ bij incidenten waarbij een verdachte door een politiekogel om het leven komt, terwijl er een gerechtelijke uitspraak ligt die deze geweldstoepassing als rechtmatig beoordeelde. Bij mij beklijft dan een gevoel van “waar zoek je nu naar?” Waar is de onafhankelijke en journalistieke balans die bij aanvang van een verdieping op zo’n belangrijk onderwerp het vertrekpunt moet zijn.’
‘Natuurlijk moet het geweld dat de politie toepast, beoordeeld worden; de vraagstelling mag ook kritisch zijn. Ik vind alleen dat je daarbij zorgvuldiger moet kijken naar de huidige wet- en regelgeving of komende veranderingen daarop. En als je specifieke casussen benoemt, moet je wel de ins en outs van die casussen weten. Anders begeef je je als journalistiek onderzoeksprogramma op glad ijs,’ zegt Hoonhout tot slot.
Zelfreflectie
De kritiek leert ons dat dit geen gemakkelijk onderwerp is. En dat hadden we ook niet verwacht. We worden geacht om een evenwichtig verhaal neer te zetten en daarom is zo’n gesprek zoals met de politie, een goed moment voor zelfreflectie. Waar moeten we namelijk op letten tijdens dit onderzoek naar politiegeweld? En wat is politiegeweld eigenlijk? De aankomende weken gaan we dit uitzoeken.