“Ik heb al drie probleemslapers gehad, maar Peyton spant echt de kroon”, vertelt Jamie. Haar dochter heeft sinds haar geboorte nog geen enkele nacht doorgeslapen. “Als ik 4 uurtjes slaap, is dat heel veel. Het varieert van een paar uurtjes tot de hele nacht spoken en dat is eigenlijk al van baby af aan.” We spreken Jamie voor ons onderzoek ‘Slapeloze kinderen, radeloze ouders’.

Peyton slaapt heel onregelmatig. Soms slaapt ze ’s avonds na het naar bed gaan een paar uur door. Jamie: “Dan lig je een half uur in bed en dan wordt ze alsnog wakker.” Daarom slaapt zij ’s nachts in een co-sleeper, een bedje bevestigd aan Jamie’s bed, zodat ze op dezelfde hoogte liggen. “Anders moet je constant je bed uit en ben je steeds in de weer. Maar die co-sleeper helpt niet bij het slapen. Soms komt ze bij ons in bed, want uiteindelijk wil je toch slapen.”

Om het vol te houden en om op hun werk nog te kunnen functioneren, slapen zij en haar man om en om bij hun dochter. “Het gaat overdag iets beter met slapen, maar het houdt nog niet over en ’s nachts is het nog steeds drama”, vertelt Jamie. Inmiddels gaat zij ook met Peyton naar een kinderarts om uit te sluiten of er medische oorzaken meespelen. “Maar echt zorgen maak ik me niet, want ze groeit goed.”

Gecontroleerd huilen

Bij het consultatiebureau kreeg Jamie te horen dat Peyton ‘zelf in slaap moest leren vallen’. Maar de simpele slaapadviezen van het consultatiebureau, zoals het invoeren van een vast bedritueel, hielpen daarbij niet. Jamie: “Uiteindelijk was het advies: laat haar maar huilen en ga na 5 minuten troosten. Gecontroleerd laten huilen dus.” Maar daarmee werd het tegendeel bereikt. “Ze werd er alleen maar onrustiger van. Ze raakte zo overstuur dat ze helemaal niet meer sliep en je wil een baby van een paar maanden oud niet non-stop in bed laten huilen.”

Jamie en haar man proberen letterlijk alles om haar in slaap te krijgen. “Je gaat de meest bizarre dingen doen: uren met haar in de draagdoek lopen. We liepen de hele dag met een kind dat aan je vastgeplakt zit.” Als Peyton te zwaar wordt voor een draagzak, helpt inbakeren en rondrijden in de kinderwagen enigszins. “Ik heb uren met de kinderwagen gelopen met een doekje over haar hoofd, want dan sliep ze. Of ik ging naar het water hierachter en zat daar eindeloos met de kinderwagen te wiebelen. Hoe harder hoe beter het voor haar werkte. Tot op een keer de politie kwam. Schijnbaar had iemand die zich zorgen maakte dat ik haar wat aan zou doen, de politie gebeld.”

Honderden euro armer

Ten einde raad schakelt Jamie een slaapcoach in. “Ik dacht altijd: slaapcoaches, wat een onzin. Maar als je hulp vraagt en die niet krijgt in de reguliere zorg, ga je je grenzen verleggen. Als je zo wanhopig bent, grijp je namelijk alles aan om te slapen.” Zij komt terecht bij een slaapcoach die zich baseert op de Droomritme-methode, een methode die met behulp van een slaapschema vaste slaap- en waaktijden voorschrijft. “We kregen het advies om een bepaald ritme aan te houden en dat hebben we echt stug volgehouden.”

Peyton slaapt nu overdag iets beter. Maar of dat aan de kwaliteiten van de slaapcoach ligt weet Jamie niet zeker: “Ze bedoelen het allemaal heel goed, maar iedereen kan slaapcoach worden en mij advies geven. Het is ook geen beschermde titel.” ’s Nachts doorslapen doet Peyton nog steeds niet. “We zijn inmiddels een paar honderd euro armer, heel veel tips rijker, maar zonder veel succes. Ik had eigenlijk net zo goed naar het casino kunnen gaan en die 600 euro daar uit kunnen geven.”