Jerry* is een 28-jarige postbezorger uit Capelle aan den IJssel. Hij heeft naar eigen zeggen een vaste baan, een positief banksaldo, geen psychische problemen en van alcohol of drugs moet hij niets hebben. Toch slaapt hij al twee maanden in zijn auto, op de parkeerplaats van een Rotterdamse voetbalclub, terwijl zijn sociale huurwoning op de sloopkogel wacht.
Een paar maanden geleden had Jerry zijn leven nog goed op de rit. Hij woonde in een flatgebouw in Capelle aan den IJssel, in een eigen appartementje dat hij huurde van de woningcorporatie Havensteder. Dat het tijdelijk was, dat wist Jerry al toen hij er in 2015 introk. Het appartementencomplex met daarin 300 sociale huurwoningen staat al sinds 2011 op de nominatielijst voor sloop. Maar dat hij 4 jaar later zonder alternatief op straat wordt gezet, dat had hij niet verwacht.
‘In januari vorig jaar kreeg ik een brief waarin stond dat ik op 18 november mijn sleutels moest inleveren,' vertelt Jerry aan de telefoon. ’Alle woningen in het flatgebouw moesten leeg vanwege sloop.’ Maar terwijl zijn buren – veelal mensen met een vast contract – een vervangende woning krijgen toegewezen, is er voor Jerry geen plek.
‘Postbezorgen is geen vetpot’
Jerry kan bij niemand terecht. Met zijn moeder heeft hij geen contact, zijn vader heeft hij nooit gekend en zijn vriendin maakt het net in die periode uit. Hij staat nog maar 4 jaar ingeschreven voor een woning van Woonbron, een wooncorporatie met 45.000 woningen in en rondom Rotterdam, Nissewaard, Delft en Dordrecht. Elke ochtend om 8 uur reageert hij op alle woningen die binnen zijn budget vallen. Maximaal 500 euro, inclusief huurtoeslag. ‘Ik werk 32 uur, maar postbezorgen is geen vetpot.’
Op hoop van zegen belt hij Havensteder om zijn situatie uit te leggen, maar die verwijzen hem door naar Interveste, een bedrijf dat handelt in antikraak en leegstandbeheer. Die vertellen hem dat hij een garantsteller moet zoeken om in aanmerking te komen. Dat lukt, maar toch loopt het spaak vanwege een oude, inmiddels afgeloste schuld.
Naar de wc bij McDonalds
Jerry is de wanhoop nabij. Hij vraagt een bekende advocaat om advies en schrijft zelfs een brief naar de burgemeester. Inmiddels slaapt Jerry al 63 nachten in zijn auto, op de parkeerplaats van een Rotterdamse voetbalclub. Zijn tanden poetst hij bij zijn sportschool, en douchen doet hij daar ook. Bij McDonalds gaat hij naar het toilet en eten doet hij uit de muur. ‘Mijn salaris gaat op aan eten buiten de deur. Als dit zo doorgaat, werk ik mijzelf nog in de schulden.’
Het allerergste? ‘Ik had gewoon nog in mijn huis kunnen wonen, want gesloopt is het nog steeds niet.’ Sterker nog, in de helft van de appartementen wonen naar Jerry’s zeggen zelfs niéuwe tijdelijke huurders – allemaal via Interveste. Zijn eigen appartement, waar hij op papier nog steeds woont, staat leeg. Dat weet hij zeker, want Jerry komt er nog wekelijks om zijn post op te halen. Dan steekt hij zijn hand in de brievenbus en haalt hij er al zijn belangrijke post uit. Post van de verzekering, Belastingdienst en zelfs zijn kerstpakket moest hij uit de gleuf van de brievenbus vissen.
Jerry is ten einde raad. ‘Ik heb altijd de huur betaald, altijd gewerkt. Ik rook niet, blow niet, drink niet, snuif niet. Ik heb desperate een nieuwe woning nodig. Waarom helpt niemand mij? Al is het tijdelijk, prima. Al moet ik verhuizen naar Hellevoetsluis, Spijkenisse. Geen probleem. Ik wil gewoon net als ieder ander mens vanuit mijn werk naar huis kunnen gaan. Niet naar een parkeerplek.’
*Vanwege privacy redenen is Jerry een gefingeerde naam.