In een van de armste wijken van Den Haag woont Sheila in een ‘klassieke doorwaaiwoning’. Zij is een van de honderdduizenden mensen in Nederland die leeft in energiearmoede. “Ik voel alleen maar pijn als ik aan energie denk. Want in de loop der jaren betaal ik steeds meer en krijg ik steeds minder terug.”
Voor ons onderzoek naar energiearmoede gaan we een ochtend langs de deuren in een van de armste wijken van het land. Hoe kijken de bewoners van het Haagse Moerwijk naar de stijgende gasprijzen?
Doorwaaiwoning
Achter de eerste voordeur verschijnt Sheila in een grof gebreide trui met een schapenvachtje aan de binnenkant van haar capuchon. Over de energieprijzen wil ze wel haar zegje doen, graag zelfs. We volgen haar door de krappe gang en dito keuken naar haar woonkamer. Op de bank ligt een dekbed met daaronder een stapel fleecedekens. In het midden van de ruimte staat een klein elektrisch kacheltje op een salontafel.
De stijgende energieprijzen vindt Sheila ‘angstaanjagend, absoluut angstaanjagend’. Met typisch Haagse humor legt ze uit dat zij geen doorzon- maar een doorwaaiwoning heeft. De wind giert onder de deuren en door het enkel glas het huis binnen. Voor de ramen hangen dikke verduisterende groene gordijnen die in de winter altijd gesloten zijn. Maandenlang is het donker in huis. “Zodat ik niet van mijn bank afwaai.”
Waar moet ik straks heen als ik die kou niet aan kan?
Nu de gasprijzen door het dak gaan, maakt Sheila zich grote zorgen of ze haar energierekening nog wel kan betalen. “Iedereen kan zien dat dit niet de rijkste straat van Den Haag is. Dus dan denk ik: lieve mensen, hoe moeten we dit allemaal blijven betalen?” Met een klein inkomen moet Sheila elk dubbeltje omdraaien. Iedere euro die ze extra kwijt is aan energie moet ze daarom ergens anders op besparen. “Ik wil toch wel graag gewoon elke dag kunnen douchen, want ik heb een chronische spierziekte. Maar met deze gasprijzen wordt dat haast luxe.”
Sheila is niet de enige in haar straat die zich zorgen maakt over de explosieve prijsstijging. In het appartement onder haar woont haar vader Jan, een 74-jarige man met reuma. Van zijn basispensioen glipt er nu al maandelijks 180 euro weg naar de energierekening. Meer kan hij niet missen. “Waar moet ik straks heen als ik die kou niet aan kan? Kan ik ergens bij jullie in komen wonen voor een tijdje?”
Tochthol
Het onderliggende probleem voor Sheila en haar vader is niet alleen hun lage inkomen of de hoge gasprijs, maar ook de slechte staat van hun sociale huurwoning. Het woningblok waarin zij huren is toe aan een flinke onderhoudsbeurt en heeft een matig energielabel. Dat erkent ook de Haagse woningcorporatie Staedion. Zij laten ons weten dat de woningen over 3 tot 4 jaar op de planning staan voor renovatie en dat sneller ingrijpen niet kan.
Tot die tijd zitten Sheila en haar vader naar eigen zeggen gevangen in ‘een tochthol’ waar ze zelf niets aan kunnen doen. “Hebben wij het nou verdiend om in deze ellende te zitten?”, vraagt Jan zich hardop af. Ondertussen beraadt Sheila zich op creatieve manieren om de winter door te komen. “Ik haal de petroleumkachel maar weer uit de opslag.”
Meldpunt Energiearmoede
Rick Hoefsloot werkt als fractiemedewerker voor SP Den Haag en maakt zich al jaren hard voor inwoners van Den Haag die moeite hebben om de energierekening te betalen. Drie jaar geleden opende hij een Meldpunt Energiearmoede voor mensen die vanwege de slechte kwaliteit van hun huurwoning gebukt gaan onder hoge energierekeningen. We spraken hem hierover in het Zuiderpark in Den Haag:
