Het toerseizoen voor motoren is inmiddels voorbij, dus Mirjam en Matthijs kunnen weer opgelucht ademhalen. Als wij ze opzoeken voor onze uitzending over geluidsoverlast van motoren is de lucht dreigend en de dijkweg rustig. ‘Gegeven moment verlang je er bijna naar dat het oktober is en dat het weer regent. Het is nu lekker nat, lekker koud. Weinig overlast.’

‘Oorverdovend’

Een filmpje op de computer laat zien hoe het eruit ziet op mooie dagen: letterlijk honderden motoren scheuren langs hun huis. Mirjam: ‘Je ziet bijna tegen de lente op. Zodra de eerste zonnige weekenden komen, is het iedere zaterdag en zondag vanaf een uur of twaalf raak. De herrie is echt oorverdovend.’ Eraan ontsnappen kan niet, want het huis staat pal aan de dijk. ‘We vluchten dan naar achter in de tuin of in het huis, maar zelfs daar is er nog heel erg veel herrie. Je hebt dagen, dan zit het me tot hier!’

Qua geluid waren Mirjam en Matthijs wel wat gewend. Hiervoor woonden zij in een dorpje onder de rook van Schiphol. Mirjam: ‘Maar hier is veel meer lawaai.’ ‘Toen we hier net woonden dachten we: we hebben ons vergist, we gaan terug naar een rijtjeshuis. Dit hebben we echt volledig onderschat. Maar met een gezin met 4 kinderen verhuis je niet zo gemakkelijk,’ vult Matthijs aan.

De grootste boosdoeners zijn grote en kleinere groepen toerrijders. Probleem is dat die groepjes niet altijd in overtreding zijn. ‘Maar al die groepjes bij elkaar veroorzaken wel dat je bloeddruk door het plafond gaat.’ Matthijs hoopt dat de ‘bescheiden’ actiegroep in de Krimpenerwaard waar zij zich bij hebben aangesloten, ook landelijke impact heeft. ‘Wat mij betreft mag de wet aangescherpt worden.’

‘Op de vlucht’

Alleen al voor het welzijn van bewoners zou wat aan de overlast gedaan moeten worden. ‘Het is gewoon ongezond!’, vindt Mirjam. ‘Het geeft echt een stressreactie, mijn bloeddruk gaat ervan omhoog. Een flinke relatietest is het soms, vindt Matthijs. Mirjam: ‘Ik voel me op dat soort dagen een chagrijnig gestrest figuur, terwijl ik dat door de week echt niet ben. Aan het begin van de dag trek je het nog wel, maar na een paar uur ben je gewoon moe. Horendol letterlijk. Dan ben ik helemaal geprikkeld en kan ik van de kinderen niks meer hebben. Dan kan ik sowieso niks meer hebben, het is enige dat ik dan nog wil is weg. Zo snel mogelijk.’

En dat is dan ook wat ze tegenwoordig vaak doen. Matthijs: ‘Inmiddels hebben we een soort routine ontwikkeld. We weten inmiddels op welke dagen en hoe laat we ongeveer weg moeten zijn. Met mooi weer gaan we op zondagen op de vlucht. Wat leuks doen op een plek waar we wél rust hebben.’ Maar vrijwillig is dat allemaal niet. Mirjam: ‘Het is bijna intimiderend dat het op je leefomgeving zo’n ingrijpende invloed heeft. Toen we hier ging wonen dachten we dat het een droomplek zou zijn.’