Ambulanceverpleegkundige Max maakte deze week al twee keer mee dat agenten onbeschermd bij een reanimatie van een coronaverdachte patiënt stonden. “Ze dachten geen seconde na, en renden zo naar binnen.”
De melding betrof een oudere meneer. Zijn vrouw was ook thuis. In zijn scherm zag Max: ‘reanimatie, benauwd, verkoudheidsklachten’. Dat betekent coronaverdacht en dus: beschermende kleding aan voordat je naar binnengaat. “Bij een reanimatie wordt vaak alles uit de kast getrokken: brandweer, politie, twee ambulances… Die gaan er allemaal op af.”
Max komt deze keer ongeveer tegelijk aan met de politie; hij stapt uit de auto en begint zich om te kleden. “Maar die politieagenten dachten geen seconde na en renden zo naar binnen. Ik riep nog: ‘je moet je omkleden!’ maar dat hielp niet.” Die agenten voelen op zo’n moment druk om meteen in te grijpen, meent Max. Dat is ook wat ze gewend zijn: snel erheen en meteen handelen. “En dat snap ik wel. Maar omkleden hoort bij de werkroutine nu en dan merk je dat dit voor hen geen dagelijkse kost is.”
Net vader, en niet meer naar huis
Het is al de tweede keer dat hij het met agenten meemaakt deze week. Max: “Terwijl zij ook beschermbrillen, kapjes en jassen hebben, maar ze zijn het niet gewend. De vorige dienst was het een agent die net een paar dagen daarvoor vader was geworden. Die durfde niet meer naar huis, nadat hij een coronaverdachte onbeschermd had gereanimeerd.”
Omstanders begrijpen het spullen pakken en omkleden van ambulancemedewerkers vaak niet. Maar zonder zijn apparatuur kan Max sowieso niks.
Max: “Een omstander zei nu ook: ‘Waar ben je nou mee bezig?’
Dus ik zeg: ‘Ik moet me omkleden.’
‘Waarvoor dan?’
Daar reageer ik dan niet meer op.”
Max houdt zich stil op zulke momenten en gaat de discussie niet aan. Maar vervelend is het wel. “Kijk, als jouw dierbare daar ligt dood te gaan, wil je natuurlijk ook dat ik zo snel mogelijk naar binnen ga. Maar ik moet aan mijn eigen veiligheid denken: ik kan ook niet een brandend pand in rennen of in kolkend water springen om je te redden. En in dit geval is het gevaar: zelf heel erg ziek worden.” Achteraf probeert hij het wel uit te leggen: “Een patiënt kan mij besmetten, maar het is ook andersom: als mijn uniform vies is, dan besmet ik jou.”
Brandend balkonhek
Maar is dat dan niet moeilijk? Als hij een minuutje eerder binnen was, had die meneer, die uiteindelijk overleden is, misschien nog geleefd? “Ik heb zoveel meegemaakt. Inmiddels weet ik: als het God of Allah zo behaagt, dan houd ik je toch niet tegen. Maar natuurlijk is het moeilijk. Ik ben ook weleens naar een brandend balkonhek toegerend om naar de man die eraan hing te roepen: ‘Spring! spring nou!” Achteraf gezien had hij dat niet moeten doen, legt Max uit. Het is onverstandig. “Maar het is net als met die politieagenten: soms doe je het gewoon.”
Meer weten over wat zorgpersoneel nu meemaakt? Kijk hier onze uitzending van 6 april terug of abonneer je op onze nieuwsbrief. Meer verhalen van Max,die is ons anoniem vanuit zijn ambulance op de hoogte houdt, vind je hier:
