Wat begint als een liefdevolle relatie, verandert voor Florence (32) langzaam in een nachtmerrie. In alle stilte raakt ze verstrikt in een gewelddadige relatie vol controle, angst en isolatie. Pas als ze knock-out geslagen wordt, weet ze: ik moet hier weg. Inmiddels wil ze anderen graag helpen met haar verhaal.
Pointer ontdekte eerder dat slechts een derde van de slachtoffers van huiselijk geweld praat over hun penibele situatie met een maatschappelijk werker, psycholoog of huisarts. En een kleine 3 procent zoekt maar contact met een instantie als Veilig Thuis.
De relatie tussen Florence en haar ex begint zoals velen: leuk en spannend. “We hadden het fijn samen en alle kleine signalen waar ik mijn vraagtekens bij had, negeerde ik. Hij was namelijk zo druk bezig mij voor zich te winnen. Al voelde het af en toe wel onveilig. Zo wilde hij graag veel tijd met mij alleen doorbrengen. Dat bleek uiteindelijk niet uit liefde en gezelligheid; hij wilde me isoleren.” Die isolatie wordt langzaam steeds extremer, merkt Florence. “Ik mocht bijvoorbeeld geen mannelijke vrienden meer hebben, mocht niet meer uit met vriendinnen en hij wilde dat ik geen alcohol dronk. Langzaam begon ik met alles wat ik deed, rekening te houden met zijn controlerende gedrag.”
De deur uit gerend
Al snel neemt de controle in de relatie agressieve en fysieke vormen aan. “Dat begon met een arm beetpakken of een duw. De onredelijkheid van onze ruzies putte me ook uit. Het waren geen eerlijke discussies. Als ik het verkeerde brood had gekocht, kon hij al agressief worden.” Steeds vaker reageert haar ex gewelddadig. Florence weet dat ze weg moet, maar voelt ook dat haar vertrek juist escalatie kan veroorzaken.
“De keren dat ik had geprobeerd het uit te maken, wilde hij het niet horen en bleef hij gewoon in mijn huis zitten. Op een avond gaf hij me een harde hoek, waardoor ik op de grond viel en knock-out ging. Toen ik bijkwam wist ik: ik moet hier weg. Als ik met mijn hoofd op de hoek van een tafel was geland, had ik dood kunnen zijn. Toen ben ik naar buiten gerend. Zonder sleutels, zonder telefoon, hem achterlatend in mijn huis.”
Florence wordt opgevangen door een buurvrouw en vindt via een vriendin een nieuw huis. Ondanks deze hulp adviseert ze anderen in dezelfde situatie om zich bij het weggaan beter voor te bereiden. “Leer een nummer uit je hoofd, zorg dat je bij iemand kan logeren. Op een plek waar je (ex-)partner niet kan komen. Denk hierover na, want dat heb ik nooit gedaan.”
Hij heeft me een half jaar gestalkt en bedreigd.
‘Misschien kun je beter voor vrouwen gaan’
De relatiebreuk betekent niet direct rust voor Florence. “Een half jaar lang heeft hij mij, mijn vrienden en ouders gestalkt en bedreigd. Ik was een tijdje superbang omdat ik niet wist wat hij zou doen als hij me zou vinden.” Met die angst stapt Florence naar de politie, maar vindt daar weinig steun. “Tijdens het verhoor maakte de agent opmerkingen als ‘sterke vrouwen maken dit wel vaker mee, misschien moet je je anders opstellen’.”
Ze vervolgt: “Hij suggereerde zelfs dat ik ‘in het vervolg beter voor de vrouwen kon gaan’. Dat vond ik een bizarre reactie. Ik was ontzettend kwetsbaar en zij waren de eersten met wie ik mijn verhaal deelde.” Als de politie haar vertelt dat een aangifte iemand soms net het laatste zetje kan geven om iets extremers te doen, besluit Florence niet door te zetten.
Een nieuw leven
De omgeving van Florence heeft al die tijd wel doorgehad dat er iets niet klopte, maar wisten niet goed wat ze moesten doen. “Ik had het bij wijze van spreken heel fijn gevonden als iemand tijdens mijn relatie was komen voorrijden en had gezegd: ‘Instappen, weg hier’. Uit schaamte praatte ik er toen met niemand over, maar ik denk dat mijn omgeving het wel vermoedde. Het was moeilijk dat niemand te hulp schoot, daar heb ik achteraf nog met veel mensen over gepraat.”
Met haar ervaringen hoopt ze anderen te helpen, onder meer met haar boek ‘Mooier als ik lach’. “Ik deel hoe de periode daarna eruitziet. Ik probeer heel subtiel te laten zien welke littekens het achterlaat, maar ook hoe mooi de weg terug kan zijn. Ik wil de kracht van het herstel laten zien. Want in dit soort relaties ben je een slachtoffer, maar in het leven ben je dat niet. Het is niet makkelijk om alles opnieuw op te bouwen, maar het kán wel.”
Florence van de Haar schreef de roman ‘Mooier als ik lach’ over het proces ná een gewelddadige relatie. Hiermee hoopt ze lotgenoten en bijstanders te helpen.
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
Ontvang iedere week onze beste verhalen in je mailbox.
