Wanneer Martine 10 jaar geleden kiest voor een borstvergroting, verzekert de plastisch chirurg haar dat de protheses veilig zijn. Maar na enkele jaren hoort ze dat haar type implantaat toch kankerverwekkend kan zijn. Ook stapelen de lichamelijke klachten zich bij haar op. Uiteindelijk sluit ze zich aan bij de massaclaim tegen producent Allergan: “Ze hebben gewoon een slecht product in de markt gezet.”
“Kijk dan, je mist gewoon een heel deel van de prothese. Niet normaal dit.” Martine laat een filmpje zien van haar borstimplantaat nadat deze is verwijderd. In het operatieschaaltje ligt een gele, plakkerige substantie. Van de oorspronkelijke vorm is niets meer over. “Hier heb ik jarenlang mee rondgelopen”, verzucht ze.
Aan haar keukentafel blikt Martine terug op haar keuze: “Ik was veertig, zonder relatie, en ik wilde eigenlijk altijd al graag meer borsten. Ik camoufleerde dat met bh’s met vulling. Met kleding eroverheen ging dat prima, maar op het strand was dat lastig.” Ze vervolgt: “Ik was daar onzeker over en dacht: ik ga het gewoon doen. Ik heb het eigenlijk met niemand besproken, ik was toch bang dat mensen er iets van zouden vinden.”
De Rolls Royce onder de implantaten
In de spreekkamer neemt de plastisch chirurg haar laatste twijfels weg: “De protheses werden verkocht als de Rolls Royce onder de borstimplantaten en zouden zo’n 15 tot 20 jaar meegaan.” De eerste jaren lijkt die belofte zich in te lossen. Maar dan beginnen de klachten: “Ik kreeg last van mijn spieren, van haaruitval en was voortdurend moe. Ik ging naar de masseur, de manueel therapeut en de overgangsconsulent. Ik slikte allerlei vitaminen. Niets hielp. Ik wist van gekte niet meer wat ik moest proberen. Ik zocht naar hard bewijs voor de oorzaak van mijn klachten, maar dat kon niemand mij geven.
Dan hoor je bij die kleine groep aanstellers. En dat wilde ik niet zijn.
Toch legt Martine de link met haar implantaten niet. Zelfs niet als ze een paar jaar na de operatie een brief ontvangt waarin staat dat haar type borstimplantaat een verhoogd risico op borstkanker geeft en door een verbod van de markt verdwijnt. “Toen ik de brief kreeg, dacht ik nog: die kans is 0,0. Heb je er dan last van, dan hoor je bij die kleine groep aanstellers. En dat wilde ik niet zijn.”
Maar als een paar maanden later één borst helemaal hard is geworden de ander is weggezakt, hakt ze de knoop door: “Toen heb ik gezegd: ik maak een afspraak bij de plastisch chirurg.”
Een soort vla
Met de plastisch chirurg spreekt ze af om de borstimplantaten te vervangen. Maar als ze na de operatie wakker wordt, en haar oude borstimplantaat naast zich op de operatietafel ziet liggen, slaat de schrik haar om het hart: “Mijn rechterborstimplantaat was gewoon helemaal verpulverd, een soort vla. En ik ben er niet op gevallen. Ik heb geen grote ongelukken gehad. Er is geen andere verklaring dan dat dit door mijn immuunsysteem zo is afgebroken.”
Maar op dat moment zitten de nieuwe implantaten, die ze vooraf had uitgekozen, al in haar lichaam. “Dat was erg emotioneel. Als ik had geweten hoe de huidige prothese eraan toe was, en ze hadden mij tijdens de operatie wakker gemaakt om dat te laten zien, had ik nooit nieuwe implantaten laten plaatsen. In de drukte van het operatieschema snap ik hun keuze, maar ik vind het wel heel jammer.”
Nog bozer is Martine over de niet waargemaakte belofte van de chirurg: “Je wordt gewoon voor de gek gehouden. Het is beschamend. Als iets verkocht wordt als 15 jaar veilig en het gaat na 7 jaar kapot, dan valt dat niet uit te leggen.”
Twee tikkende tijdbommen
Tot haar opluchting nemen de klachten na de operatie toch af: “Ik voel me beter dan ik me in jaren heb gevoeld. Dat is voor mij bewijs dat ik echt last had van wat er in mijn lichaam zat. Iedere dag wakker worden alsof je een kater hebt en er een vrachtwagen over je heen is gereden: dat stopte gelukkig vrij snel. Ook de haaruitval stopte meteen. En mijn spier- en gewrichtsklachten zijn veel minder geworden.”
Het voelt toch een beetje als twee tikkende tijdbommen.
Toch accepteert Martine niet wat haar is overkomen. Ze sluit zich aan bij de rechtszaak die Bureau Clara Wichmann namens 60.000 vrouwen voert tegen farmaceut Allergan – de producent van haar gebrekkige implantaten. “Ze hebben een product op de markt gezet dat problemen geeft. Dan denk ik: stop met al die juristen die je inhuurt en zorg voor compensatie voor al die vrouwen.”
Haar eigen situatie is op dit moment goed, maar helemaal gerust is ze er niet op: “Ondanks mijn nieuwe protheses vrees ik dat mijn klachten in de loop van de tijd terugkomen. Dus ik zit nu al te denken: wat is een geschikt moment om ze er weer uit te halen? Het voelt toch een beetje als twee tikkende tijdbommen.”
Meer weten? Kijk hieronder de uitzending van Pointer KRO-NCRV over de (on)veiligheid van siliconen borstimplantaten terug via NPO Start.
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
Ontvang iedere week onze beste verhalen in je mailbox.
